Biz zehirle yoğrulmuş iki ayrı dünyaydık, ta ki aynı zamanda buluşana kadar. Acıyla başladık bu yolda yürümeye.. Yaralıydık yaralarımızı sardık, kandırılmıştık inanmaya çalıştık, uçurumun kenarındaydık birbirimizin tutunacak dalı olduk... O acı , o zehir bizi birbirimize yaklaştırdı ve bizi bir kıldı. Hiç düşünmeden zehirledik birbirimizi, zehrimizle hayat bulduk...
Böylesine tehlikeli bir başlangıçtı bizimkisi, böylesine zararlı... Zararını o vakitler anlayamamışım şimdi anlıyorum, anlamak ne kelime yaşıyorum ; her gün her gece ben o zehri tadıyorum.. Yudum yudum içiyorum, içtikçe kendimden geçiyorum: acı damarlarımda kol geziyor bense sadece bunu izliyorum... İçimi o denli doldurmuş ki; geceleri damla damla akıtıp zehirden temizlenmeye çalışıyorum... Ruhumu özgür kılmak, kanatlandırıp uçurmak istiyorum... İçimdeki çığlıkları dindirip, seni anlatan şarkılar mırıldanmak istiyorum... Boğuluyorum, boğuluyorum, gözlerinin hayalinde boğuluyorum... Karanlıkları yırtıp bana ulaşan deli bakışlarında boğuluyorum.. Gecenin hüznüne karışıyor sesim, fısıltıya dönüşüyor , bağırmak istiyorum ama yapamıyorum, sadece ; gitme , diyebiliyorum...
Her gece kimsenin duyamayacağı bir sesle "iyi geceler sevdiğim diyorum", bekliyorum, "iyi geceler" diyorsun sonra belki gelirsin diye odamın kapısını açık bırakıyor , yorganımın bir kısmını sana ayırıyorum... Bu denli acizce yaşıyorum... Bu denli seninle yaşıyorum... Seni sensiz yaşamak gücüme gitse de , buna yaşamak dense de, böylesine yaşamak içimi ezse de; ben sırf içinde sen varsın diye böylesine yaşamaktan mennuniyet duyuyorum...