Hikayeler vardır, uzun yazılmıştır. İçinde gözlerimiz seyir halindeyken, onca sözcükleri birleştirip bir ANLAM çıkartmaya, uğraşır aklımız. Süzer, eler ve algıladığımızı, duyularımıza yar edip aklımızla üleşiriz.

Hikayeler vardır, kısa yazılmıştır. Belki de, bir kaç sözcükle anlatılmak istenen MESAJI o anda duygu dünyamıza akıtırız ve uzunca düşünürüz. Hele sözün bittiği o FİNAL anı yok mu? İşte o son "sözcük "çarpıyor hislerimize, vuruyor oradan yüreklerimize hisli hisli dalgalar, ıslatıyor kirpiklerimizi, kulaç atıyoruz gönül deryamızda..
Tıpkı aşağıdaki hikayede olduğu gibi:

Bir genç kız delikanlıya sorar:

"Benden hoşlanıyor musun?"

Delikanlı;

"Hayır" diye cevap verir.

Kız sorar:

"Beni sevimli buluyor musun?"

Delikanlı;

"Hayır" diye cevap verir.

Kız sorar:

"Kalbinde yerim var mı?"

Delikanlı;

"Hayır" diye cevap verir.

Kız sorar:

"Peki gidersem benim için aglar misin?"

Delikanlı;

"Hayır" diye cevap verir.

Kız üzgün gitmek üzere arkasını döner.

Delikanlı onu kollarına, alır ve:

Ben senden hoslanmıyorum, "seni seviyorum."

Seni sevimli değil "bas döndürücü" buluyorum…

Kalbimde sana yer yok, "benim kalbim sensin "

Ve senin arkandan ağlamam, "senin için ölürüm!!!"der.

Yukarıda alıntı yapmış olduğum hikaye de sözcükler ilk başlarda anlam taşımıyor. Sorulan her soru sonrası gelen HAYIR’lar yüreğe zıpkın gibi saplanıyor. Birşeyler eksiliyor, bir parçanız kopartılıyor sanki.
Sevda ve hayat yokuşunda şayet iki yolcu birlikte çıkarken, evet ve hayır sözcüklerinin içinde saklı olan DEĞERİ anladığı zaman, o çıkılan yokuş değil dağ olsa fark etmez. Aşılır.
Yeter ki sevdiğimin;

Bana, HAYIR dediği an iki sözcük onda saklı dursun.

"SENİ SEVİYORUM!.."


Emine PİŞİREN/Bursa/12.05.2009