Zordu her şeyden ve herkesten soyutlanmak, koskoca dünyada tek başına olduğuna inanmak ve alışmak buna ! evet zordu-çok zordu.

Uzun yıllardır sırrımı paylaştığım, saatlerce oturup dertleştiğim, endişe duymadan içimi dökebildiğim beyaz sayfalarım ve çok çabuk tükenen kalemlerim oldu yalnızca. Kabuğuma çekilmek ve kendi kabuğumda kocaman bir dünya kurmak, süslemek...kimi zaman acıyla, kimi zaman tebessümle beslemek...
Ve bir yalnızlık doğurup
Bir yalnızlık büyütmek sabırla...

Anlaşılmaz, soğuk görünmelere aldırmadan yürümek, doğru bulduğum yolda yürümek...
Yanlış, hata ile başlayan cümlelere tıkamak kulaklarımı ve uzanmak hayatımın labirentlerine. Zordu evet çok zordu bir başına kalabalıklar yaratmak...Güçlülük ve dayanıklılık gerektiren her şeyi benimsemek, herkes gibi olmamak...

Veda ederken hayata , bir imza bırakmaktı çabam ardımda.Bir ses, bir söz, bir düşünce,
her ne ise...

Bir yalnızlık doğurdum içimde
yıllar önce
Bir yalnızlık büyüttüm ki
sessiz bir sabır ile

ELBETTE HAYKIRACAK YALNIZLIĞIM
ZAMANI GELDİĞİNDE.

’’ HATIRLANMAK İSTİYORSAN ÖLDÜĞÜNDE,
YAŞARKEN YAŞADIĞINI GÖSTEREN GERÇEKLERİN OLSUN, NEFSİNDEN ÖTE...’’