Kafası kızınca insanın gücü dünyaya yeter. Bağırır,çağırır öfkesini ondan almaya çalışır.
Neler demez ki, neler saymaz ki dünya için.
Ya batsın bu dünya der, yada şerefsiz dünya diye haykırır. En masum olana kusar öfkesini, kendi kabahatini bastırmaya çalışır.Yavuz hırsız olur kısacası. Ev sahibini suçlu çıkarmaya çalışır.
Ah! talihsiz ve bahtsız dünya, neler gelip geçmediki senin üstünden ,nice dekorlar değişti, nice imparatorluklar kurulup battı. Her gelen senden bir şeyler alıp gitti, ormanlarını kestiler,denizlerini doldurdular, hayvanların nesillerini tükettiler,savaşlar çıkarttılar.
Üstünde oluk, oluk kanlar akıttılar, atom bombaları attılar, kirlettiler denizlerini, mavi gökyüzünü kapkara ettiler, ciğerlerini söktüler.
Devasa gökdelenler gökyüzünün bağrına çivi gibi çakıldı, güneşe set çektiler. Sayamayacağım ve unuttuğum binlerce insanlık suçunu işlediler, ve işlemekteler,Ve dönüp yine, seni suçlamaktadırlar.iyiki seninde kafan kızmıyor,yoksa yanmıştık…

20.NİSAN.2009