3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
653
Okunma
Yorgun düşlerin akşamında yalnızlığınla baş başa yaşarken hayatı, anlamsızlığına anlan katan gözlerin esaretinde yitirdi benliğini… Kayıpların ardında yaşattı umuda ait denilen o masumane duyguları. Unutmuştu… Ya da unuttum diyerek kendini kandırıyordu ki, sen işlemiştin bile yüreğine…
Hani hayatı takmıyacaktı … Hani kendinden başkasına güvenmiyecekti. Bak ben iken biz olduk diyordun. Ama gel gör ki Sen iken Siz olmuştunuz. Kendi yüreğinde mi büyüttün ümitleri. Yoksa sadece kendin miydin yarına dair umut bekleyen diyordu. Beklemese de hayat, sen mi çaldın kapısını. Söylesene hayat… Bilmedenmi daldın soguk suların engin derinliklerine.
Ne çekti seni ona… Aynı yalnızlığı paylaşmanız mı? Yoksa paylaşılan yalnızlığın ikinize aitliğimi…
Yaralı Yürek
19.04.2009 17:13
Cevap Yaz