Güzel bir ağustos günü köyümüzün harman zamanı idi,ben ilkokul 2 veya 3.sınıfa gidiyordum.
Annem,teyzem ve komşularla harman yerinde buğday saplarını patoz makinasına atıyorlardı.
Bende harman kenarında komşuların çocuklarıyla oyun oynuyordum.
Yılın bu ayında hep köye gelirdik çocuk halimle çok başka gelirdi bana köy.
Harman, bağ bozumu hepsi farklı bir anıydı.

Öylesine bakıyordum patozun çalışmasına, atılan saplara, dökülen buğdaylara ve uçuşan saman tanelerine,
Traktörün çalışması, patoza verdiği güç dikkatimi çekiyordu, aradaki kayışın hızla dönmesi çocuk aklıma ulaşılmaz gelmişrti.
Hiç farkında olmadığım bir refleksle patoza doğru gittiğimi bilmiyordum,
Etraftan annemin ve komşuların seslenmesini duyamamıştım,
İşaret parmağım ve ben kayışa doğru gittik,
Parmağımın ucunda ki şiddetli acıyla kendime geldim ve hızla çektim kendimi.
Nasıl oldu hala anlayamadığım bir güçtü patoza doğru gitmem,
Yarım adım daha atsam belki şimdi hayatta olmayacaktım.

Ne zaman bir harman yeri görsem o an ki parmak acımı hissederim..
Ve hayata tekrar başka bir gözle bakarım.

By kakafoni