Kalemimden kan damlıyordu ve beyaz üzerinde kırmızı nasıl canalıcı duruyordu…. Bu kalemimin yaşadığına kanıttı oysa içimde bana ait tek damla kan bile yoktu…

Hüzünlüydüm… kendimce sebeplerim vardı davacıydım yalnızlıktan…

Yine geceydi... yelkovan 0 dan başlıyordu yine yeni bir ihtilale, akrepse tam 3 kez zehrini bırakıyordu incinmişliklerimin tam ortasına... incinmiştim evet… bir mengene eziciliği taşıyordum ruhumda çoktandır… dehşet içinde uyanıyordum senden sonra gecelere, demir gibi soğuk kabuslarda üşüyordum... düşünüyordum hangisi kabus olmalıydı ? yokluğunun yıkıcı gerçeği mi, nefesinin sıcaklığının yanı başımda olduğu yalancı mutluluk düşlerimi ?

Bak yine oluyordu… yine geliyordu kokun ziyaretime çünkü saatler geceyi vuruyordu, gece bilincimi…biliyordum bu lanetle yaşayacaktım kabuk bağlayana kadar gençliğim... kabullenmeyişler boşunaydı anlıyordum oysa…ama yinede ağız dolusu küfürler tükürüyordum her gecenin yüzüne…

14.02.2009 03.20