AVUÇLARIMDA İKİ KÜÇÜK KUŞ
Perdelere bakıyorum.Açık pembe.Daha doğrusu,birçok renkle,tanımlanabilecek bir tonda.Benim seçimim değil.
Yeni yaşamıma geçtiğimde,birçok sürprizle karşılaştım.Birdenbire küçük bir ailem oluverdi.24-25 yaşlarında genç bir kadın ve 4-5 yaşlarında bir erkek çocuğu.
Hayatımda,bir küçük çocuğun olacağı,asla aklıma gelmezdi. İstemezdim de sanırım.Bunca yıpranmışlıktan sonra ve artık dinlenmek-kendi hayatımı yaşamayı düşündüğüm-planladığım bir sırada,hiç aklıma gelmezdi elbette ki.
İstanbuldayken,Hürriyet hanım,bana telefon ederek,”Sana bir bakıcı bulduk.Dört yaşında bir oğlu var.”dediğinde.”Ama ben dinlenmek istiyorum.”Tümcesi dökülüverdi dudaklarımdan,çok sert ve kesin bir biçimde.”Tamam o zaman.Çocuğu, anneannesine göndeririz.”Dedi,Hürriyet hanım.
Bu kez,içim acıdı.Küçük bir çocuğu,annesinden ayırmaya kıyamadım.Şeyma’yla ilk telefon konuşmamız,iyi geçti.Olumlu elektrik aldım ondan.Daha sonra da,sık sık konuştuk telefonda. Ona mesajlar çektim,toplanma işlerimi yaparken.Halim ile de bir gece konuştuk telefonda.Bana öpücük gönderdi,tatlı-bebeksi sesiyle.
Kardeşimin rahatsız olduğunu,taksiciyle birlikte gelmesini söylemiştim Şeyma ya.Antalya havaalanına indiğimizde,taksici Mustafa beyle,buldular bizi.Şeyma beni,sıkı sıkı kucakladı ve öptü yanaklarımdan.Alanya ya gelene dek te,4’lü güzel bir söyleşimiz oldu.
Halim’i ertesi akşam gördüm.Yaşına göre,biraz küçük yapılı.Güzel bir çocuktu.”Allahım,ne olur içime onun sevgisini ver.”Diye dua ettim.Küçük bir çocukla yaşamanın,çok-çok zor olacağını biliyordum.Ömrüm boyunca bulunduğum ortamlar,çektiğim güçlükler.Ve bundan sonra sürmek istediğim hayat düşünülürse?Bu dua ve istemimde,ne kadar haklı olduğum anlaşılır.Ve zaman haklı olduğumu gösterdi.
Yine perdelere ve bulunduğum küçük salondaki eşyalara bakıp,Şeyma’yı düşünüyorum.Halim kreşe gidince,biz çok söyleşme-dertleşme olanağı buluyoruz.Tabii dışarıda işimizin olmadığı,ya da gezmediğimiz zaman.
Şeyma 5 aylıkken,hem annesiz,hem de babasız kalmış.Annesi,kendisini aldattı diye kocasını öldürüp,cezaevine girmiş.Şeyma ve kardeşleri,onun,bunun elinde büyümüşler.
Tamamen savunmasız,masum,minicik bir bebeğin,anne sütü bile içemediğini,öylece ortada kaldığını düşününce,içim acıyor.Esmer güzeli,tatlı bir genç kadın.Yaşıtları,henüz ana kuzusu.Ya evde oturup rahatlarına bakıyorlar.Ya da öğrenimlerini sürdürüyorlar.
Şeyma,bulunduğu ortamlardan kurtulmak için,19’unda kocaya kaçmış.Bir erkek çocuğuyla,kocasından da ayrılmış.Anlaşamamışlar,yürümemiş evlilikleri.
Orta öğrenimini tamamlamadan,okulu bırakmış Şeyma.Çeşitli işlerde çalışmış,hep çalışmış.Kendine ve oğluna bakmış.Yaşadığı tüm olumsuzluklara karşın,kişiliği güçlü.Çok becerikli,çalışkan.Cıvıl cıvıl,sevgi dolu.Kardeşimin dediği gibi,iyi bir ikiliyiz.Gerçekten tam birbirimizi bulmuşuz.Çoğu kez,evde ya da sokaklarda,kahkaha krizlerine giriyoruz.
Hiç benim gibi birini beklemiyormuş.Çoğu kez,hareketlilik yönünden,onu solluyorum.”Hızınıza yetişemiyorum,Nilgün hanım.” Diyor.Ona çok şey verebildiğimi biliyorum.Beklemediğim bir anda,bir kızım ve bir torunum oldu.
Daha ben gelmeden,kendi eşyalarını getirip,bana bir ev hazırlamış.Artık o,benim sadece bakıcım değil,ev arkadaşım, kızım.İkimiz de,sığınacak bir evin düşlerini kurmuşuz, özlemişiz.Onu daha çok bilinçlendirip,yönlendiriyorum.Bu günlerini güzel yaşarken.İyi-sağlam bir geleceğinin olmasına çalışıyorum.Daha çocuk.Ağır sorumluluklar altında,ezilmemeye çalışırken.Bir bakıyorum,otuzbeş-kırk yaşlarında bir hanım.Bir bakıyorum,deli-dolu bir genç kız.
Akşamları ve haftasonları,Halim’leyiz.Yaramazlıklarıyla,tam bir bebek.Sarıldığımda,sokuluveriyor kucağıma.Avuçlarımda iki küçük kuş var.Onları çok seviyorum.Özgür yaşamımda, birbirimize,birer armağan olduğumuzu biliyorum.Mutluyum.
Nilgün ACAR 23.03.2009 Alanya