Bir var-mışım. Bir yok-muşum. Şarkı söyler hep avunur-muşum. Bir benmişim bir senmişim. Sevmişim ya belki de nefret etmişim.. Kimsesizmişim. Kimseymişim. Ölürken yeniden doğmuşum. Doğarken zaten ölmüşüm. Bir garip bilmeceymişim ki kimsenin çözemediği. Yap-bozun parçaları kaybolur ya hani benim de kelimelerim kaybolmuştur diye evirip çevirmişler yıllar boyunca.

Bir küçük kız çocuğu vardı içimin bir yerlerinde.

Dün gece.. Sen giderken benden tamamen. Tek bir parçanı bile bırakmadan. Tek bir parçamı bile almayacağına söz veripte giderken..

Götürdün onu..

Tek başıma kaldım.. Adımı, yaşımı, kimliğimi unuttum.

Sen adını bilmediğim ve hayatımda bir sıfatı olmayan.. Tanıdık yabancı.. Sen işte sen…

Ben kimdim? Söyle… Anlat. Hatırlat..


Kimdim?


Var mıydım ? Yok muydum?

( bir kaç kelime düşer gökyüzünden kimsesiz kızın kirpiklerine..)

- Sen hiç bir şey ‘din.