Bir insan vardı bu dünyada… Merhametle çarpanda bir kalbi. Ne kimseye karışırdı… Nede danışırdı.. Yaşardı hayatını kendi bildiğince…

Onun dünyasında yer alan çocuklar, yaşlılar ve zavallı gördüğü hayvanlardı… Pek severdi… Mutlu etimi… Çaresizlerin çaresi gibi hissederdi kendini. Zararda görmezdi.

Gaddar ve pervasız bulurdu kendi emsallerini… Yakın olmaya çekinirdi… Onlara karşı bile zaman zaman aklının önüne geçerdi, merhameti. Günümüzün deyimi… Kazıklanırdı yani… Hüsranlara uğramış olsa da… Kimseye belli etmeden gözyaşlarını elinin tersi ile silerdi…

İnsan nefsi işte; çok nadir de olsa kaderin böylesi oyunlarına karşı utanır, ezik çehresinde derbeder oluşunu izlerdi.

Bir hışımla kaldırıp başını, keskin bakışıyla hayatın getirisini süzerdi… Buda bir hayat dersi, yaşanmışlığın tecrübesi derdi.

Hayatın acı ve hüzünleri zor gelse de insana, kimden geldiğinden çok kimin gönderdiğiydi derdi…

(Herkesin kendinden bir parça bulmasını umut ediyorum yazdıklarımda :)