KIZILAYDA BİR SABAH

Gök yüzü ağarıyor.
Dudaklarıma yapışmış bir Bafra izmariti ;
Acı , buruk bir çay ;
nefesimde kanyak ,
düşlerimde sen.
Etraf beyazlanmış.
Beklide senenin ilk kırağı.
Toprakla birlikte, beni de serinletiyor.
Çankaya tepelerinde tuhaf bir kızıllık hakim.
Buralar tüm duman ve kurum.
Nefes aldıkça ciğerim yanıyor.

Gökyüzü ağarıyor , doğum yapan bir kadının izdirabı içinde.
Bir simitçi ,
omuzlar çökmüş ,
başındaki tabla onu eziyormuşçasına yıkık ve bitkin ,
ağır ağır önünden geçti penceremin.
Bir amele sırtında rengarenk yorganı , kim bilir hangi inşaatta ,
hangi hemşerisini bulmak telaşı içinde koşturuyor.
İlerde bir köpek , çöp bidonuna sokmuş burnunu; yiyecek bir şeyler bulma çabasında.
Hayat nefes alıyor ağır , ağır.

Gök yüzü ağarıyor.
Bulutlar, sağa sola koşturuyor doğurtmak için güneşi.
Saat ,altı.
Yürüyorum Kızılay’a doğru.
Yerler ;etrafımda telaşla yürüyen insanlar gibi sararmış, mutsuz, sürüklenen sonbahar yapraklarıyla dolu.
Onlara basmamaya dikkat ediyorum.
Kaldırım kenarında bir çöpçüde onları , sanki hürmetle faraşına topluyor yavaştan.
Geçen gün el ele gezdiğimiz parkta , oturduğumuz banka oturdum ve derin bir nefes aldım.
Nefesim daraldı.
Dudaklarımda bafram , nefesimde konyak , gözlerim mahmur ve yüreğimde sen;
Güneşin ilk ışıkları, menekşeleri öperken;
Katıla katıla ağlıyorum.

Atila Bozoğlu – Eski Foça