Bazen kendiyle başbaşa kalmak ister insan...
Yalnızlığıyla durulmak bir an bile olsa dünyada tek kalmak yada öyle hissetmek ister..
Herkes fazlalıktır sanki aile,dost,sevgili..
Kimsenin sesini duymak istemez ya...!
Ve hiçbirşeyin umurumda olmamasını sadece bir an için..
İşte öyleyim sanki istiyorum ki geçmişi geleceği,
yaşanılanı ve yaşanalıcakları düşünmeyeyim sırf kendim olayım kendimle kalayım..

Bir ben çıkartayım benim içimden..
Öyle bir ben ki herşeyi silsin zihnimden..
Dünyaya yeniden gelmiş gibi olayım.
O kadar olayım ki bebek gibi kokayım yeniden.
Yeniden öğreneyim okuma yazmayı vede oyun oynamayı...
Ama...!
Hayatla değil çocukça oyunları...
Körebe oynayayım mesela kapayayım gözümü ve açtığımda değişsin dünya.
Değişsin hayat...
Saklambaç oynayayım yahut saklanayım en ücra köşelere,
bulamasın beni karamsarlığım geçmişim.
Gelmesin peşimden kovalamaca oynarken ardımda bırakayım Acılarımı..
Gözyaşlarımı uçurtma yapıp uçurayım göklere yağmur olup yağsınlar gitsinler...

Ağır mı geliyor bir zaman sonra herşey insana yoksa ben mi ağırım bu dünyaya..?
Kaçta kaçı toplarsam bir ben ederim acaba?
Yoksa etkisiz elemanmıyım?Anlamam ki matematikten, hiç sevmedim ki matematiği..
Şiirler mi yazsam döksem içimi hangi satırlarda bulurum benliğimi...
Karmakarışık darmadağınım annem görse yüreğimdeki dağılmışlığı kızar mı?
Bir zamanlar odamı dağınık gördüğü gibi..

Ben yine döneyim hayatın kendisine...
Sorular cevaplar bitmiyor zamanda yetmiyor üstelik sorgulamaya..
Hayatın götürdüğü yere gitmek en iyisi bu saatten sonra gönüldeki sevdayla..
Bir yol çizmişim yürüyorum ama nereye bilmiyorum!
Hatalarımla sevaplarımla yaşananacak günlerimi yanıma alıp;
birde asi yüreğimle sevdamı yeni bir yola giriyorum.
Ve...
Kendimi ardımda bırakıyorum yeni bir ben oluyorum umutlarımla...
Ve iyiki var onlar diyorum...
Sevgilerimle...