Öyle ya,sessiz karanlıklara, cansız ovalara aşk,sevda,umut
ekmedik mi şiirle.Diyar’dan diyara hasretin bitişine son vermedik mi...
Sazlarımızla sözlerimizle duygularımızı dökmedik mi ölüm seramonilerinde..

Öyle ya,içinde şiir sevdası estikçe,yalnız kaldık mı kimsesiz muhitlerde,
şiir değil miydi en sevgilice en dostça konan yüreğimize...

Bir küheylanla erguvan sunarken sevdaya kalpten dudağa akan şiir değil miydi?
Hangi şiir gizlemedi seni,hangi şiir hüviyetinden sır verdi,hangisi tutmadı sözünü.
Ölümden,ayrılıktan bitap düştüğümüz vakit,kimin koynunda ağladık,parmaklarımızdan tutup kalbine
çeken şiir değil miydi?

Ana değil miydi şiir baba değil miydi,bir ocak değil miydi şiir içine sığındığımız.
yalnızlığımızda dudağımıza konan bir gelin değil miydi,bir adam değilmiydi kalbimizi okşayan..

Öyle ya;bir gündüz suyuna renk,bir gece şarabına meze değil miydi,
bir kadının teninde gezdirdiğimiz harfler şiirin değil miydi...

Öyle ya;bir özgürlük savaşına koşturan o çoşku şiirden değil miydi..
Göğe işlenen sabah yemini şiirle değil miydi.

Öyleyse neden bu suskunluğun? Sesin mi yok,söylemeye gücün mü...
Öyleyse yaz.içini göster bize bir şiirinle,kalbinin resmini çiz kelimelerinle.
saklama sevdalarını,söylemekten utanma hayallerinin renklerini,bir bir hepsini
koy dizelerine...

Öyleyse haydi,
Ahd’lerinden,günahlarından ve tüm kırıklığından haber et bize bir şiirinle.

Hülya ACET