Bir sigara yaktı derinlerde kaybolduğu o an...

Hayatını koydu karşısına ve izlemeye başladı...

Belki de nerede neyi yanlış yaptığını bulmaktı istediği...

Gözlerinden akanlara engel olamıyordu son zamanlarda ve bu o’nu daha da delirtiyordu...

Aslında güçlüydü ve bir o kadar da iradeli...

Ne olmuştu da böylesine güçsüz kimsesiz hissediyordu kendini...

Çünkü gücü yoktu yeniden hayata başlamaya...

Korkuyordu belki de ...

Hayır hayır korku güçsüzlük değildi bu...

Kesinlikle değildi...

Tek nedeni sevgisiydi...

O’na olan aşkıydı...

Kurduğu hayallerinin bir bir kaybolması nasıl da acıtmıştı içini biliyordu...

Olsun dedi hep aşkı için...

Olsun yeterki "O" benimle bir bütün olsun...

Söylenen sözler kırdı geçirdi yüreğini...

Dökülen gözyaşları öldürdü yaşamaya tutunan kalbini...

Yorulmuştu çok yorgundu...

Yaşamaya dair umutları kalmamıştı artık...

Neden niçin ve en önemlisi kimin için nefes alması gerekiyordu ki?

O’nun varlığı kimse için önemli değildi yokluğu da aranmazdı nasıl olsa?

Zaten hep kendi kendine kaldığında bazen gülümsemeyle bazen hıçkırıklarla hep derdi ben bu dünyaya ait değilim diye...

Yine doğruluğunu gördü gözlerinle bir kere daha...

Artık gitmesi gerekiyordu...

Karar verdi...

Zordu bu kararı almak ama mecburdu...

Gidecekti...

Ve gitmeden son bir kez herkese hoşçakal demek istedi bu yazısıyla...

Hoşçakalın... (24.02.2009)