Daha birkaç gün önce yaşadığım bir olay beni ve eskilere, eski güzelliklere, götürürken diğer yandan da o güzelliklerin süratle yok oluşlarını bir kez daha hatırlatarak içimi burktu.

Burkmaktan da öte acıttı kanattı dahasında da.

Bir arkadaşımın annesinin camideki cenaze töreni sonrası mezarlığa gitmekteyken kırmızı ışıkta durduk. O esnada yaşlı bir bey, önce cenaze arabasına dönüp saygı duruşunda bulundu, ardından ellerini açıp dua okudu. Öylesine etkilendim, öylesi olaylara gidip öylesi güzellikleri anımsadım ve duygulandım ki anlatamam!

Niye böyle olduk biz sahi, niye gün be gün uzaklaşmaktayız değerlerimizden, güzelliklerden, bizi biz yapan, bizi daha bir insan yapan değerler ve güzelliklerden?

Sadece merhabalaştığımız bir komşu bile olsa, bir cenazesinde, yapacak durumda değildir diye çeşit çeşit yiyeceklerle giderdik ziyaretine başka bir ihtiyacı da var mı diye sormaya, taziye dileklerimizi sunma yanı sıra.

Komşumuz mu hasta, hemen bir tas çorba, yanına bir iki çeşit yiyecek ilavesiyle tepsi dolusu giderdik şifa dileklerimizi sunmaya. Sorardık bir ihtiyacın var mı, başkaca ne yapabilirim senin için diye, yeterli paran var mı, istersen ben götüreyim bir doktora…

Bir sıkıntısı, borcu mu var, hemen çıkarır olabildiğince, ne varsa, ne kadar varsa elimizde koyardık avuçlarına. “Al kardeşim, sıkılma, üzülme hallet işini” diye. “Sıkma canını, elin genişleyince ödersin, olmazsa da canın sağ olsun” diyerek ardından!

Ah… Ah…

Ne oldu, ne yaptılar bize?!!