Döndün dolaştın ve de aynı yere geldin kalbim…!Bulutlardan bir ev yaptın,sıcak bir çaydan ince bir gülümseme yarattın…Hayal perdesini araladın lakin gerçekle yüzleşip,gerçekte kalmayı isteyenler tekrardan reddettiler seni…Yine pusuya yatıp namüsait bir ortam yaratıverdiler,alay edip bıçak sırtına yatırdılar ince düşüncelerini…Yaşaması gerekenleri bir çırpıda hiç acımadan öldürdüler…Yine de güzel dünya,dünya çok güzel öyle değil mi?İçime sinmiyor,kirleniyor birçok şey,kapkaranlık bir duvar örüyor herkes,kimileri gençliklerini törpüleyip zamana sarılırken…

Sadece sade bir dil kullanıyorum artık…Satırlar uçup gidiyor,kayıyor ellerimin altından,tutmak mümkün olsa güneşi alırdım elime…Hiç bırakmazdım,sevda türküsü yerine.Ömür törpümün ince yüzü hüzne boyandı,yıkadım…Pas tuttu bir çok şey,kirlendi,eziyete büründü,ezalandı…Makinalı tüfek gibi duygular,ardı arkası kesilmeden sıralanıyor bir bir,masaya yatıyor serüvenler,ince,çok tiz bir sesle hıçkırıklar duyuluyor karşıdaki evlerden.Ağaçlar kahkaha atıyor,güller adları gibi yaşayamıyor,işte bu yüzden korkular salıveremiyorlar kendilerini,bıkmıyoruz usanmıyoruz aynı ezayı,aynı sancıyı kendimize bile bile çektirmekten!Karar perdesi aralanıyor,döndü dolaştı yine aynı yere geldi serüven…Önsöz de “söz verenler”,son söz de,”filmin sonunu görenler”…Ortalarda yankısı karşılardan bir yerden,en uzaktan,ta derinden,en dipten duyulan bir yürek…Kanamalı,sancılı,yaralı,büzülmüş ve yine yeniden üzülmüş…!Lakin hiç,hiçliği yaşarken var olmayı görmekten vazgeçmeyen koca bir yürek…Önsözüm,son sözüm;buraya kadar değil;ölene kadar…Varlığımı varım deyip,sonuna kadar konuşturduğum ana kadar…Hiç korkmayın çelme takmayı becerenler sınıfına terfi ettim,bitirdiğim günler gelecek,karşılaşacağız soylu dilencilerim…Yüksek lisans yapıp mutluluğa değer kattığımda…Ecelim olmadığınızı yüzünüze vurup,asil kaldığımda…

Dilara AKSOY