KÜF YEŞİLİ GÖZLER

Umudun gölgesine sığınarak yürüyordu küf yeşili gözleriyle... Bir mana arayışı içerisinde bakıyordu yaşama… Sarılırcasına… Kıpır kıpırdı… Ve, yaşam erguvan rengi bulutlarda saklıydı… Gizemli hali ile… Ve bulutlar uçuyordu derin kayalıklara… Neydi uçmak… Çocuk saflığında yürekte sakladığı kör bakışlar mıydı… Yoksa, bahçeye atılan gönül tohumumuydu; mavi gül yetiştiren özlem dalında saklı… Neydi… Gül… Neydi… Özlem…. Neydi gülmeyi hatırlatan yol... Yoksa, kül tablasından gökyüzüne VİVALDİ’ NİN çaldığı nağmelerle dans edercesine uçuşan gümüşümsü sonsuzluk muydu?...
Sonsuzluk; seninle hiç birlikte olmadık ki… ayrılmasını da bilelim… Öyleyse bırak akışında gitsin her şey…sıkma olayları…Gemiyi bırak sonsuzluğa yürüsün. Sonsuzluk!.. Kavuşmak mı ?... Özlemek mi?... Ah Özlemek!... Yüreğe değen yağmur tanesi… Artık çocuk saflığımdaki ruhum benim ile, ruhum ise küf yeşili gözler ile…Yare doyulmaz küf yeşili gözlerin, kalbimi çalar da gider. Ummana bakan yüreğim derine dalarda gider. Gönlümün fermanı, özgürlük güvercini, sazımın teli, yüreğimin dermanı, sesimin kemanı, sen benim canımın cananısın…

- Artık çocuk saflığındaki ruhum benim ile… Mavi gül bahçelerinde oynuyorum… Ve akışına bırakıyorum küf yeşili gözler isimli gemim demirlenmesin istiyorum… O yol almak istemese de yol veriyorum… gülmeye…Ve bunu kimsenin bozmasına izin vermiyorum… mavi bilye oynuyorum.


7 Mayıs 2007
(Erguvan Cafe’ye İthaf Ediyorum