_bir hüzün sahiplendi beni yine bilmem yolum nereye... geceden arta kalan hüzün kirintilari ile hayalini bile kuramadigim yeni bir günün dogumuna sevinemem bile...
_saskinim ve bir o kadarda icimi ürküten bir sesizlik, ’büyük’ bir bosluk var icimde yasadigim...

_neyledimde üzerime cullandi hic bir zaman ayarlayamadigim su gariplesen ve hircinlasan duygularima nedense yön verememekle sikayetci oldugum kadar yinede benimdir demekten ötürü cok caresizim...

_geceden arta kalan uykumla hüznüm demlenirken dosttane kimliklerin ardina dayandigim kimsesizligime hic bu kadar yanmamistim...

_kimseyi kirmamak icin cabaliyorken bile olacaklardan bi haber yasiyormusum, nefes almak yasamaksa dostlar, haberiniz olsun ben yasiyorum...

_günün ortasindayim ve su ’an’ zaman durdu gibilerine hissetmekteyim, oysa ’an’ bana düsmancasina hizla ilerlemekte... tutunamiyorum, alip götürüyor düsüncelerim beni olmayacak kabusla tanismis hayallerin göbegine...

_bugün hatta icime kapanasim var ve gözlerimi acmayip belkide ardindan gece olnmadan yeniden uykuyla tanisasim var...

_olmak... istemek kadar kolay olsaydi, bugün yeniden cocuk olasim var... bugün; aklima gelen tüm delilikleri yapasim var... belki hayallerle birazda gerceklerle icice...

_ve ben güne soluyorken korku ve umutlarimi, arasinda kaldim diyebilmeye bile kararsizim, ben bazen nedense cok kararsizim... bu karasizligim bencillestigi anda iste ben asil o zaman kayiplardayim...

_bir kayipki bu; bir felakete dogru adim adim gitmekteyim... dua edin dostlar ben sanki, hayatimin merkezi olan sevgi ve umuttan an ve an uzaklasmaktayim....... (devami gelecek...)

sahinde Hülya Kahraman/7.1.2009