Sert bir poyraza karşı koyamayacak kadar güçsüz ve savunmasız savruldu sayfalar, takvimden birer birer.. Yiten her sayfada biraz hüzün, biraz başarı, biraz telaş, arada bir belki utanç.. Bu duygularla ardımda bıraktım ömrümün üzerinden geçen bir yılını daha.. aralara serpiştirdim iyi kileri, keşkeleri.. Umutları, umutsuzlukları. Gürültülü sessizlikler, kalabalık yalnızlıklar yaşadım zaman zaman.. Ağlattı gözlerimi zamansız ölümler.. Hayatı çok ciddiye aldım, boyumdan büyük düşündüm bazen.. Yaşadıklarımla bağdaştıramadım sonra ve beğenmedim dünyanın halini, utandım insanlığımdan..

Bir kuşak, kanser hücresi gibi ülkeyi istila ediyor.. Geçtiği yerlere sevgisizliğin tohumlarını, şefkat görmemişliğin zehirli havasını bırakarak.. İnsan ilişkisi sığ kalıyor, duygusallık kayboluyor.

Hayatımız dünyayı yağmalamakla, savaşlarla geçiyor. Beşiğini siper yapan bebekler, mayınlar üzerinde seksek oynayan çocuklar.. Karanlıklar arasından güneşe bakmayı becerebilen, bu yüzden gözleri kara ve kocaman olan savaş çocukları.. Ardımızda bırakmaya hazırlandığımız yılın son günlerinde bu kıyım, bu katliam..? Boğazıma diziliyor nefesim..

Takvim yapraklarının yeniden doğacağı bir yılda, nafile dirense de, kan, ter ve gözyaşı.. Her şeye rağmen pembeye boyuyorum umutlarımı..

İçinde barış olan bir dünya
gelecekten kaygısız, yarından umutlu insanlar
engelsiz düşünceler
kalemlere zincir vurulmadan, gönüllere tutsak edilen düşünürler
gülen gözler, ertelenmemiş sevdalar..

Düşlere yaslanıyorum, düşmeden yeni yılda hayata bakmak istiyorum şimdi..

“Eğer birisi onu düşünmeseydi, başka birisi onun yapabileceğine inanmasaydı, birisi de yapmasaydı dünyada göklere değecek hiçbir şey olmazdı”
Charles Kettering

Zeynep A. Edirne