-Olumsuzluklara yer yok hayatımda.
-Tabii ya. Sen olumsuzlukların ta kendisiydin değil mi? Hayalleri bir anda yerle bir eden, düşünceleri negatifleştiren sendin.

-Ben mutluluk kaynağıyım.
-Ne demezsin! İnsanların mutluluklarını çalıp da mutlu oldun sen, mutlu insanların göz yaşlarıyla beslendin, mutluluklarını alıp da acı verdin onlara.

-Benim hayatımda hüzüne yer yok.
-Çünkü hayatındaki her bir hüzün parçasını dağıttın insanlara, hüzüne mutluluk elbisesi giydirip de sattın onları herkese, kandırdın insanları mutluluk vaadleriyle, her mutluluğun ardından hüzün yarattın onlara.

-Yüzüm sürekli güler benim.
-Bunu tahmin edebiliyorum. İnsanlar ağladıkça senin yüzün gülüyor değil mi? Onları ağlattıkça kahkahaların basıyor her yanı. Onların kötü olduğunu görmek sana keyif veriyor.

Artık yeter. Çık hayatımızdan. O pis ellerini çek mutluluk dolu kalplerimizden, seni istemiyoruz anlamıyor musun? Sana ne demeliyim bilmiyorum, o kadar uzun süre oldu ki seni görmeyeli adını bile hatırlayamıyorum. Git artık, git.

Ahh! Bir saniye. Sanırım adını hatırlıyorum. Adın...

AŞK`tı...


12 Aralık 2008
01:00 / İzmir