Sahipsiz sevgimle kalakaldım, ayrılıklarla meşgul olan,
sevilme haklarımın idam sehpalarında!...

Yüreğimin, umutlarımın, sabahlara doğan güneşe bir
günaydın bakışı bile kalmadı… Gözlerim karanlıkta uyumuyordu ki
yeni güne uyansın?..

Hatırlıyor musun? Bakışlarımızın içine aktığı o akşamı?
Yüreğimizde doğan aşkın güneşini? Bilememişim can içim iki gözüm;
ateşler içinde yanacağımı,

bilememişim aslında yanan ateşlerin,
hasretinin, sensizliğin girdaplarında kaybolup için için eriyeceğimi,
dipsiz bir sessizlikte çığlıklarla tükeneceğimi!..


Neredesin? Hayli zaman oldu sesini duymayalı….
Ve sen yakışıklı belki de şuursuz yalnızlığımı okurken için burkuluyor,
gözlerinden yaşlar süzülüyor mu?

Bilir misin yokluğunun karanlıkları, hasretin intihar gözyaşlarının
beni boğduğunu ? Neden yüreğindeki darağacına astın sevgimizi?
Hayır.. hayır aslında, sevgimiz değildi belki de, sevgindi değil mi?
Çünkü sen hep sevilmenin doruklarında kalmaya mahkumdun benim
sensizliğimi sevmesen de olurdu sevmesen de olurdu...