Bazı anlar vardır hayatımızda,öyle çaresiz,öyle yanlız hissederiz’ki kendimizi,elimizden bir şeyin gelmemesi’nin verdiği eziklik yakar yüreğimizi,sevdiğimiz insanların acı çektiğini görmek,bilmek veya hissetmek en az onlar kadar acıtmaz’mı içimizi,sızlatmaz’mı yüreğimizi,seni anlıyorum acı ve sıkıntını paylaşıyorum demek nereye kadar teselli sayılır’ki,buda bir türlü çaresizlik değilmi,bazen yüzümüzü kaçırırız gerçeklerden,bazen kendimizi saklarız,bir fikrimiz yokmuş gibi davranırız,buda çaresizlikten değil’mi ..



Bazen siz yüreğinizi koyarsınız ortaya,sevdiğiniz kişilerin acılarına,sıkıntılarına çare olmak uğruna,bıçağın keskin tarafında çıplak ayakla yürümek gibi,neler olacağına aldırmadan,bu kez’de sevdiklerinizin durumu uygun olmayabilir sizden yardım almaya,açıklamazı zor bir durum bu,haksızlığa uğradığına inanırsınız çaresizdir sessiz kalır cevap veremez,bizlerde görmezden geliriz bu durumu,işte o zaman insan kendini açık denizde küreksiz bir sandal’da hisseder adeta,hep acı verir çaresizlik hep, içimizi yaka yaka..



İşte insan böyle zamanlarda,kendi yanlızlığına sığınır,karanlığında hapseder yüreğini,kapatır gözlerini çaresizliğe,hüzünlü şarkılara türkülere teslim eder dudağında’ki sessizliği,kadehlerle söndürmeye çalışır içini yakan acının alevlerini,ne yazık’ki,çaresizlik büyüdük’çe büyür boğar bizi kendi bedenimiz’de, yüreğimize akan göz yaşlarına aldırmadan…



Evet gönül dostları,umarım hiç düşmezsiniz çaresizliğin içine,hiç yakmaz o ateş yüreğinizi,sevdiklerinize ve dostlarınıza çok sıkı sarılın,sarılın’ki bir gün onlarda sizin çaresizliğiniz’de,çaresiz kalmasınlar…

Tufan genç Ank.