Dün Öğretmenler Günüydü. Teşekkürler, alkışlar, yaşalar, gönül alıp sırt okşamalar, vaatler, göklere çıkarmalar...

Bir gün de olsa... O gün de olsa... Bazıları tarafından yalancıktan da olsa... Hatırlanmak, anılmak ne güzel bir şey değil mi öğretmenim!
Siz onurlu insanların fedakârlıklarını görüp, onurlarınızı okşanmak bir teşekkür olsun yollamak ne güzel bir şey değil mi öğretmenim!
Hele... O öpülesice ellerinizi öpmek, alınlara götürmek, çiçekleri tarafından çiçeklerle ödüllendirilmek ne güzel bir şey değil mi öğretmenim!

Dün, Öğretmenler Günüydü.
Teşekkürler, alkışlar, yaşalar...
Gönül alıp, sırt okşamalar...
Vaatler, göklere çıkarmalar...
Bugün(!)
Bugün, öğretmenimin günü bitti
Gelecek 24 Kasımlara kadar!
Ne bitmez tükenmez mummuşsun be öğretmenim?
Eridin eriyebileceğin kadar.
Sözüm çiçeklerime değil! Yanlış anlaşılmasın.
Bari ışığından faydalansalar, ışığında duranlar!


Ömrünü tamamlayıp, arkasında nice fidanlar bırakarak göçüp giden öğretmenlerim!
Görev kutsaldır deyip, bu uğurda can veren eğitim şehitlerim!
Emekli olup bir köşede unutulan, böyle günlerde yaralı bir aslan gibi kükreyen öğretmenlerim!
Ve devraldığı görev bayrağını zirvelere çıkarmak için çırpınan, genç öğretmenlerim! Hepinize saygılar sunuyorum! Ellerinizden saygıyla öpüyorum! Ve ben, bir eğitim neferi olarak sizleri hiç unutmuyorum!

25 Kasım 2008
Mustafa YÜKSEL