Henüz ilkokul üçüncü sınıfta okuyordum.
Çok kalabalık bir sınıf mevcudumuz vardı o yıllarda.
Aysel isminde ve hayli zayıf olan sarışın bir öğretmenimiz vardı.
Fevkalade asabi ve toleransı pek olmayan, çok kızan ve hatta vurandı.

Ne vakit eviyle alakalı bir niyet aklına gelse…
Hemen ben, yanına çağırarak, dileğini söyle ve tembihlerdi.
Evleri çok uzaklarda olması nedeniyle koşarak gidip gelmek zorundaydım.
Çanım çıkardı ve soluk soluğa kan ter içinde sınıfa çok takatsiz düşerdim.

Bazen öyle oludu ki iki, üç kez tekrarını yapardım.
Haftanı beş gününün en az üçünde onun özel işleriyle uğraşırdım.
O kadar uzak mesafeden çiçekler okula getirtir ve daha sonra götürürdüm.
Sınıf arkadaşlarıma ve okul harici tanıdığım insanlara çokta mahcup olurdum.

Bu hazin durumu ne anneme ve ne de babama söylemezdim.
Kendi halimde ve çaresiz nefesimle sabreder ve hiç ses etmezdim.
Fakat çok isteksiz olduğum halde ve hatta nefrete dönüşse de nefeslenirdim.

Yine bir gün hastaydım hem başım ve hem de karnım ağrıyordu.
Okula zar zor gelmiştim. Zira o yıllarda doktora girmek meşakkatliydi.
Alel usul bir takım tavsiyelerle ve sancılar eşliğinde nefeslenmek zorundaydım.

Bizzat korkuyordum öğretmenden, yine çağıracak diye.
Nihayet korktuğum başıma gelmişti ve acele yanıma gel demişti.
Büyük bir gayretle yanına geldiğimde kulağıma eğildi ve anahtarı vermişti.
Kendi kendime kahretmiştim, okuldan ve dolayısıyla okumaktan çok ürkmüştüm.

Eşiyle anlaşmazlığı vardı ve bariz bir şekilde yansıtırdı.
Fakat öğrencilere hiç şefkat gösteremediğinden seveni pek olmazdı.
Her nasılsa benim canımı okumuştu ve şevkimi de sınırsız soldurmuştu.
En garibime giden de ayak tırnaklarını sandalyeye uzatarak kesmesiydi.

Ne vakit öğretmenler günü aklıma gelse, hüzün kuşatırdı.
Hadisenin bir istisna olması belki manidardı, fakat öğretmen olunca…
Öğrenciler içinde edep ve vicdan duyarlılığı dikkate alınmayınca nakşediyor…
Yıllar ne kadar göçüp gitse de, izleri ve silinmeyen enleri hafızada acıyla kalıyor…

Dikkat etmek, kalbi hissedişe yönelmek, sevgiyi esirgememek dileğiyle…


Mustafa CİLASUN