08-12-2006,
Sabah saat tam 06.30.
Gece,karanlığını yavaş yavaş terk ediyor,yeni bir gün doğuyordu.Doğan her yeni gün yeni bir özlem,yeni bir beklenti,yeni bir umut demekti.Hatta eskideki bir gazetenin logosundaki gibi de"yeni bir başlangıç."
Hem de her şeye rağmen!
Dün Yazar Orhan Pamuk’un İsveç’te yaptığı konuşmayı ilgiyle izlemiş,gecede bu konuda çıkan haber ve yazılara internette bakmıştım.
İçim içime sığmadı,sığmıyordu.Bu heyecanla yatmıştım.Doğal olarak sabahleyin de erkenden uyandım.
Gazetelerde İsveç’teki konuşmayla ilgili "neler var"diye merak ettiğimden kalktım daha çok.Ama bu saatte gazete olmaz ki!Doğru bilgisayarımın başına geçip,Orhan Pamuk’la ilgili ne kadar haber,yorum varsa bir çırpıda okumak istiyordum!
"Babamın bavulu"nda neler var,neler yoklara "dokunmak"istiyordum.
6-7 yıl kadar önce Orhan Pamuk’un "Benim Adım Kırmızı"adlı romanını okumuştum.Doğrusu aklımda pek de bir şey kalmadı.
Ama,iki yıl kadar önce bir ilçe kaymakamının resmi yazı çıkarıp,"Orhan Pamuk’a ait kitap varsa,bulunup imha edilmeli"deyince de durdum,düşündüm.
Kitapların imhası,yakılması değil miydi?
Kaymakamın yazısı aklıma Alman şair H.Heine’yi,Alman Cumhurbaşkanı Roman Herzog’u(1994-1999 yılları arası)ve Sivas’ı getirdi.Sonra kendi dünyamda,içsel bir yolculuğa çıktım.H.Heine’nin sözü bu yolculuk sırasında kafama"dank"etti:Kitaplar yakılmaya başlanırsa,sıra insanlara da gelir."
Okumayı seviyorum ve de kitaplarla yalnız kalmayı da.Ama hiç yalnız olmam ki o zaman.Her kitap yeni bir dünya sunar insana.Son yıllarda onlarca kitap okudum.Tabi Pamuk’un "Kar"adlı romanını da.Orada G.Garcia Marguez’e ne kadar benzediğini "yaşadım"Orhan Pamuk’un.Kolombiyalı yazar Marguez’de 1982’de Nobel Edebiyat Ödülü’nü almıştı.
"Anlatmak İçin Yaşamak"adlı kitabında G.G.Marguez,"Hayat insanın yaşadığı değildir,aslolan hatırladığı ve anlatmak için nasıl hatırladığıdır"diyordu.
İşte Orhan Pamuk’un"Babamın bavulu"adlı konuşmasında bence Marguez de vardı.Bunu hem gördüm,hem hissettim,hem de yaşadım.Şu an yaşıyorum zaten.
İsveç’ten gelen haber ve yorumların üçü çok ilgimi çekti:Balçiçek Pamir’in,Yavuz Baydar’ın ve Cengiz Çandır’ın yazılarıydı bunlar.
Cengiz Çandar yazısında,"hepimiz adına değil,hepimiz için"diyordu.
Ben de yinelemek istedim:Bu ödül hepimiz adına değil belki ama hepimiz için!