Ne tatlıdır şu yasaklar.
Kendime hakim olamamamın zevk verdiği tek andır diyebilirim.
Hep güzel şeyler yasaklanır. O yüzden de cazibelidir, tadına varma isteği yakıp kavurur beni....
Çok canımın çektiği yasakları çiğnememek için ise hiç çaba harcamam. Utanmam da.

Yasakları çiğnemek asla iradesizlik olarak gelmez bana, aksine iradenin doruğa eriştiği bir andır o karar anı. İçimdeki ses " Yap Velena kim tutar seni " der, ben de onu kırmam. Kötü niyetle değil sadece ayıp olur yapmazsam diye.

Bu nedenle "Havva Ana" mıza asla kızamıyorum. Eee " cinstir çeker " düşüncesidir benim kızamama sebebim.

Cenazede üzgün durmalısın derler ya; mümkün değil benim için. Ölümden korkmam, ölene de acımam çok fazla. Bu nedenle o insanla ilgili ne kadar komik anılarım varsa hepsi döne döne beynimin içinde dans ederler . Bazen içimden kahkaha atasım gelir ama sadece gülümserim, ortama saygımdan.

Çimlere basmayın yazısı koyarlar ya; gel de tut beni, mümkün mü? Allem eder kallem eder bir bahane bulur da oraya doyasıya basarım. Ya adamlar Avustralya da kaldırımlarını bile çimden yapmışlar, sokakta yalın ayak dolaşıyorlar. Evet ben çoğu zaman ayakkabı ile bassam da; o yeşil çimlere basmak yerine betona basmak bana büyük bir ceza gibi geliyor. Hele bir de Feneryolu Özgürlük Parkı’ ndaki o tatlı yeşil tepelerde, kızıma öğretmek bahanesiyle bir de aşağı doğru yuvarlanıyorum ya işte tam özgürlük o. Hakkımız olduğuna inandığımdan .

Bir de sokaklara, dükkan önüne park etmememiz için konulan o kırmızı beyaz çizgili kukuletalar var ya; tepemdeki cinlerime sonuna kadar hak veriyorum. O apartmana gelmişim, ama dükkancı amca yüzünden en iyi ihtimalle 2 sokak öteye park etmem gerekiyor. İşte tam o anda sadece cinlerime kulak veriyor ve Cem Karaca’ nın Tamirci Çırağı’ nı anımsıyorum;

"Otomobilimi park etmeye geldim dün o sokağa
Görür görmez kukuletaları, başladım ben kudurmaya
Ayağımda uzun etek dalga dalga saçlarım
Cinlerim seslendi tepemden; Velenam durma, al da park et oraya..."

Elbette alıyor ve park ediyorum, dükkancı amcaya sağır numarası yaparak. Çok üsteledi mi de " Beyfendi bu arabamı size emanet ediyorum, buradaki benim yaptığım çizik haricinde bir çizik görürsem sizden bilirim, gözünüz gibi bakın " diyorum aynı edayla...Ve hemen kaçıyorum dayak yememek için. Belediyenin orayı adama kiralamadığına inandığımdan.

Ama ne yalan söyleyeyim bir kez Nişantaşı’ nda aynı uygulamayı yaptım, dükkancı "çekerler hanım kızım" dedi, ben de cilveli cilveli "çekmeezzleeerr " dedim. Çektiler.... Sonra 1 saat otoparklarda araba aradım. Meğerse o sokakta park yasağı varmış. Bu da inat kazaları olarak kabul edilebilecek kısmetsizlik işte.

Bir de şu anne yasakları var ya; onlar mücadelesi ve çiğnenmesi en zor, nedenlerinin anlaşılması ondan da zor yasaklardı. Yaş 8-18 arası mini etek yasak, şort giy yasası; "nasıl ya ikisinin de boyu aynı anne" "hayır şortun altı kapalı" varan 1. Yaş 24-27 arası uzun etek yasak, mini etek giy yasası; "nasıl ya hani mini yasaktı" "mini giyin alımlı ol belki birileri ile tanışırsın" "Alışmamışım anne altım açık olunca üşüyorum" varan 2. ( şort giy yasası da yanlış anlaşılmasın; sadece yazlık mekanlarda 40 derecede geçerli idi :) )

Anlaşılması güç bir yasaktı mini yasağı, annesi anneme giydirmediği için ben de giyememişim . Ama ben yıllarca bu yasağın, annemin bana dediği gibi; babam tarafından geldiğini sanırken yıllar sonra babamın sadece keçi olduğunu anladım. Zavallı olaylardan bi haber... Bu duruma başlarda, diz boyu eteğimi sokağın sonunda belini kıvırarak mini hale getirerek baş kaldırdıysam da, bir gün teslim oldum ve uzun eteklerimi sevmeyi seçtim. Sonraki yasağı çiğnemem de doğal olarak gelişti ve ben hiç bir zaman mini giymedim. Yine de çaba harcamıştım, sokak modasına uymanın hakkım ve rahibe olmak için de yaşımın çok genç olduğuna inandığımdan....