Mutluluk
Aslında parasız mutluluk olmaz derler ama, bence mutluluğu parada eşyada aramamak gerek.
Yıl 1968 yeni evlendik. Eşimin görevi icabı doğudayız, bayram geliyor ve biz yeni evliyiz. Herkes bize gelecek, biz çok genciz ve yeni bir yuva kurduk. Tabi ki ta İstanbul dan oralara hiçbir eşya götüremediğimiz için beni telaş aldı..
Bari birkaç likör bardağımız olsa, birkaç tanede pasta tabağımız diyorum lakın bulunduğumuz yerde yok .
Her gün gidip soruyorum, bir bakkal var şimdi ki marketlerin minyatürü, fakat yatak, yorgan, un tuz ne ararsan, kumaş halı soba aklınıza ne gelirse var. Bir benim istediğim yok. Nihayet mel amin pasta takımı getirdi. Bayrama yakın birde likör takımı oyyyyyyy benim eteklerim zil çalıyor, misafir ağırlayacağım eşimin komutanları gelecek.
Neyle aldığımı sormayın, biriktirdiğim gazeteleri vererek onları aldım, Bakkalda onları kese kağıdı yapıp malzeme koyacak .
Ve eve getirdim, salonda bir rafımız var yani, bir tahta çaktık. Bir arkadaşımız doğu beyazıt’tan bir takım fincan getirdi hediye onları koymuştum. Hemen yanına bunları da dizerek seyrediyoruz, sineme seyreder gibi seyrediyoruz, çok mutlu oluyoruz. Bir kaç gün sonra eşim balık getirdi bende hastayım bana balık pişirmek istedi. Yeni pasta tabağımız olan mel amin tabaklardan büyük olanını tavaya yağ sıçramasın diye kapatmış tabi ki sıcaktan yamulmuştu, ben hastalığımı filan unuttum ağlamıştım…
Bakın tabaklarım ve diğerleri duruyor yıllar yılı oldu bir insanin ömrü bile bir tabak kadar değil.Neden ki biz doyumsuz ve mutluluğumuzu eşyaya paraya bağladık bilmiyorum. O günler çok anlamlıydı ve çok güzeldi bence …

Gurbet Meleği