Pencere kenarındaki sedire uzandı. Saat kaçtı bilmiyordu. Belki sabahın gelişiydi sessizce, belki de akşamların kaçışıydı gecelere. Önemi de yoktu. Sırtı ağrıyordu...Ana rahmindeki şeklini almıştı, vücudu. Güvende hissediyordu kendini. Çocukluğundan beri böyle yatıyordu. Sarı badanalı duvara baktı, griye dönüşmüş sarılar arasından.Çiçek kokularında kalmış, umutlar arasından. Eskilerden kalma bir şarkının , notaları arasından...

Bir ses duydu uzaklardan.Tok, acılı, yorgun bir ses. Ve sararmış bıyıkların altında , bir ağız gördü, açılıp kapanan.Ne yaparım, ben şimdi diyordu..Bu çocukla ne yaparım şimdi ben.Sırtı ağrıyordu. Gözlerinin yeniden gördüklerini, kulaklarının yeniden işittiklerini yüklenmek istercesine ağrıyordu sırtı. Yaşlı bir kadın konuşuyordu, feri sönmüş bakışlarının umursamazlığ ile. Yazmasının ince oyalı, saramış dantelasının sarı yüzüyle konuşuyordu. Çocuktur, çabuk unutur...

Kendi , küçük sırtını gördü birden.öksüz<lüğünü gördü, annesinin ördüğü küçük yeleğinin desenlerinde. Bir elinde mantar tabancası, diğer elinde çaresizliği öylece duruyordu. Duvardan ellerine çevirdi bakışlarını. O çaresizlik, hala duruyordu ellerinde. Bunca zaman emeğinde, nasırlı ellerinde. İyi ki babası var dedi, bir ses...
Sonra , bir koku yayıldı saçlarına. Sarı duvarlara sinmiş, yılların yorgunlupuna. Bir tokat indi yüzüne.Yaşamın , sonrası gelecek ilk büyük sillesiyle, bedenine büyük gelen , ilk büyük hasretiyle. Özlemlerin, ilk kokusu eşliğiyle.

Duvarların sakladığı adam, hayatında ilk kez duvarlarda gördü kendini. sırtı ağrıyordu.Üşümek istedi, nedense. ..Bir sıcacık yorgan örtüldü bedenine.İşte gelmişti...Çocuktu, unutmuştu.Yaşlı kadın haklıydı. Ama işte, yine gelmişti.Artık üşümüyordu. uyumalıydı...

Yarı kapanmış, uykulu gözleri, son kez duvarlara baktı.Duvarlar bembeyazdı....