Geçen birinin derdinde boğuldum. Uğraştım, didindim. Başkalarını anlatmak bana göre değil ama yazmak başka, bambaşka bir şey. Saklayınca akmıyor kalemden kan. Dünya güzeli bir kız geçmişinde yaşadıklarından ötürü kendini daima sevgiye muhtaç hissediyor. Ne acı bir söz bu be, ne içinden çıkılmaz bir kavram. İnsan muhtaç, tamam olabilir. Ama bak bir olaya; hani insanın asıl oluşum nedeni olan sevgiye muhtaç bir insan. Vay be.


Birkaç gün bunun etkisinde kalmışım arkadaşlarım bu kadar kendini yıpratmaya değer mi diye beni avutmaya çalışırken Çanakkale’den söz açıldı. 15 yaşında bir askerin bir gazinin yaşamı anlatıldı. Daha o yaşta o bilince sahip olmasına şaşırdık hep beraber ve gıpta ettik. Bu zamana baktım ve bir insanın kendini sevgiye muhtaç hissetmesinin ne denli çarpıcı olduğunun tadına tekrar vardım. Bununla beraber şunlar döküldü ağzımdan ‘‘Neden olduğunu anladınız mı neden üzüldüğümü; artık Çanakkale yok. Artık insan var insanlarım var ve her insan bir Çanakkale her insan bir vatan. Her insan bir vatan.’’