Ayaza kesen bir günde; bir hastane odasında ,beklediğinden daha güzeldi eline aldığı küçük kız çocuğu.Şükretti rabbine "Allahım bu güzel varlığı bana bağışladığın için şükürler olsun"dedi...Öptü kokladı.Sevdi okşadı...Kıyamadı aslında ,değil dokunmaya yüzüne bakmaya bile..Hemen yan tarafında yatmakta olan eşine sarılarak teşekkür etti. Rabbinin izniyle ona böyle güzel bir kız çocuğu verdiği için...Oysa nereden bilebilirdi ki ?sadece birkaç ay görebileceğini, canından bir parçayı ve çok sevdiği eşini..
Yıllar geçti..Küçük kız büyüdü ilkokul çağına geldiğinde tam kavrayabildi babasının öldüğünü..evet..babası gitmişti bu dünyadan.Onu hiç öpüp koklayamayacaktı artık..büyüdüğü zaman bile hiç değilse 3 ay görmüş beni diye avuntu yapacaktı belki kendine..kimbilir..
Zordu babasızlık...zordu okul yılları...içine atardı hep görünce babalarıyla gelen çocukları...üzülürdü ama küçük olmasına rağmen o zamanlarda bile gizli gizli odasında ağlardı, istemezdi annesi üzülsün..istemezdi gözyaşlarını görsün...büyüdüğü zamanda öyle yaptı..Hep içine ağladı...kimseler görmedi kolay kolay gözyaşlarını...Kimbilir belki daha çok üzeceklerinden korkardı...Kimbilir!! belki bu yüzden hiç belli etmek istemedi güçsüz yanlarını....
Derken yıllar sonra orta yaşlara yakınken sevdi bu kız..aşık oldu en derinden...Yüreği adı geçse çırpınırdı, heyecendan elleri birbirine dolanırdı..Yanına giderken önce kalbini sakinleştirir sonra yüzüne bakardı...Babası gibiydi kimi zaman...Herşeyiyle bir baba gibi ilgilenirdi...Derdi de zaten..."sen benim deli kızımsın..." öyleydi .Kızı gibiydi..Pamuk şeker bile alırdı, babası olsa çocukluklarına ancak bu kadar katlanırdı..Yüreği az sızlamadı çoğu zaman yüzüne bakarken..Çünkü gidecekti birgün...Ama o en büyük fedakarlığı sevgisi ve kız için yapıyordu, onu yeni yaşamına hazırlıyordu....daha güçlü, daha sağlam daha kendinden emin ve güzel bir dünyaya...Gittiğinde arkasında güçsüz bir insan bırakmak istemiyordu...babalarda istemezmi bunu...?kızlarının hep güçlü olmasını istemez mi?
...Kayıplarla geçmişti kızın ömrü...Babası görüyormuydu acaba evladının neler yaşadığını...Hani filmlerde olur ya; ağladığında başucunda duruyormuydu acaba..Hissetmesede okşuyormuydu saçlarını..?Babası gideli yıllar olmuştu, şimdi sevdiğinin gitmesini bekliyordu...Gözlerine baka baka birinin gittiğini görmek daha acı oluyordu ...biliyordu..
hayat böyle...Bir varmış bir yokmuş misali insan...geride yaşayabildiklerinin hatırası, yaşayamadıklarının ızdırabıyla kalakalıyorsun..Ne çok şeye teğet geçiyoruz farkında olmadan..
NE OLURSA OLSUN BİLELİM SEVDİKLERİMİZİN KIYMETİNİ...YARIN ÇOK GEÇ OLMADAN...ONLARA ÇOK GEÇ KALMADAN...sizden önce hayatları sonlanmadan...

Bugün kendiniz için birşey yapın...Sevdiklerinize sımsıkı sarılın...Eğer gerçek dünyaya gittilerse dua edin arkalarından..
Ve son bir not::: korkmayın sakın sonu ne olursa olsun sevmekten.çünkü o en güzel duygudur bir yüreği canlı tutan...

05/04/2008