Keçi bu ya inatçı olacak elbet. Ama aynı zamanda azamet düşkünü… Tırmanarak dağın en sarp kayalıklarına, kendini üstün ve yenilmez hissetmeli. Sonra dönüp diğerlerinin arasına, krallığını ilan etmeli.
Gözüne kestirdiği kayalık dik mi dik! Çıkılması insan tarafından bile zor. Ama işte Allah ona cesaret vermiş, zeka vermiş, kabiliyet vermiş ama mantık vermemiş. İlla tırmanacağım diye tuttururmuş.
“tırmanmayacaksın, ulan” demiş sonunda bir başka keçi. “ben tırmanacağım”
Başlamışlar boynuzlaşmaya “sen tırmanacaksın, ben tırmanacağım… sen tırmanacaksın, ben tırmanacağım…” Havasından mı, suyundan mı aynı dağın bütün keçileri katıksız inatçı.
Çıkmışlar yola. Dağ keçisi demiş “ çekil yolumdan yoksa tepeceğim şimdi seni”
Diğeri “sen bırak peşimi yoksa ben tepeceğim şimdi seni.”
Yol boyunca da böyle inatlaşmışlar. Biri diğerini geçtikçe başlamışlar boynuz boynuza vuruşmaya. Varmışlar sonunda varacakları yere ama ikisinin de vuruşmaktan hali kalmamış. Belli ederler mi, yine girişmişler “ben tırmanacağım, sen tırmanacaksın …” tepişe tepişe başlamışlar tırmanmaya.
Dağ keçisinin bir ayağı kaymış, iki ayağı kaymış, bakmış böyle olmayacak, “ ben ineceğim” demiş birden. Diğeri afallamış. Yorgunluktan zaten bacakları tutmazmış. Çoktan işin güçlüğünü fark eden keçi fırsatı kullanıp “hayır, ben ineceğim” demiş. “ sen ineceksin, ben ineceğim” derken başlamışlar tokuşmaya, paldır küldür yuvarlanmışlar yardan aşağıya. Tam yarın kenarında tutmuş biri diğerini, keçi bu ya, illa yapacak keçiliğini;
“bırak ulan, bırak bari rahat rahat öleyim”
Diğeri bırakmış dağ keçisini “ne halin varsa gör, ben gelmiyorum ” demiş.