Günümüz de sevdalar yaşayıp haykıranlara ibretli bir hikaye anlatacağım; ancak şunu belirtmekte yarar var. Olumsuz haberlere hepimiz muhatabız, gün geçmiyor ki sevdası yüzünden, arkadaşını bıçaklayacak kadar; gözü karartanın sevda olduğuna inanmıyorum.Gazete manşetlerinden ibretle okuyorum ’sevdiği kızı, ailesi vermeyince kızın babasını tabancayla katletti’ haberin niteliğine bakarmısınız "sevgi" nasıl çarpıtılıp insanların manevi duygularını sömürüyor ve öğütüyorlar. Ben ibretli hikayemi sizlerle paylaşayım.İki Mecnun vardı Leyla zamanın da...
İkisi de " Ben Mecnûn’um" diyordu. Devrin padişahının kulağına ulaştı iki Mecnûn’un varlığı... Olmamalı idi böyle bir şey!! Öyle ya şu koca âlemde tek bir Leylâ var; nasıl olur iki Mecnûn!?...
Birisi aşkında kesinlikle sahtekardı padişaha göre...
Ferman çıkardı padişah " Tiz gele her iki Mecnûn olma iddiasındakiler! "
Ferman padişahın, derhal huzura getirildi iki Mecnûn’da... Padişah sordu:
" Bir Leylâ var ne olaki iki Mecnûn? Birinizden biriniz yalancı, sahtekar! İşimi uzatmayın, hanginiz söyleyin bana hakiki Mecnûn!?.. "
İkisi birden dediler: " Padişahım Mecnûn benim! "
Padişah " imtihan ederim, yazık olur size, doğruyu söyleyin! " dedi. İkisi birden yine " imtihanına razıyız ey ulu hükümdar" dediler.
Padişan emr buyurdu " Hemen kütük ve balta gelsin! " " Hanginiz hakiki Mecnûn şimdi anlayacağız " dedi.
" Leylâ’ya olan aşkı için kim elini kestirirse onun Mecnûn olduğunu anlayacağım... " Derhal atıldı Mecnûn’luk iddiasında bulunanlardan biri:
" Kes hünkârım! Bu el Leylâ’ma kurban olsun! "
Koydu elini kütüğe, baltayı vurdu cellat ve eli kesik halde feryâd etti o :
" Leylâ’m! Leyla’m!... "
Diger Mecnûnluk iddiasında olana yöneldi cellat:
" Hadi bakalım sıra sende anlayacağız şimdi sen mi Mecnûn; o mu Mecnûn!..."
Mecnûn, öyle bir bakışla baktı ki cellada, cellad korkusundan üç beş adım geriledi.
" Behey adam! " dedi Mecnûn..
" Behey adam! Ben Leylâ’mın elini kestirmeeeemmm! "

Sevgileri ve aşkları artık düzgün yaşayın....Ve kimsenin canına kastetmeyin....