Sensizim sevdiğim,
boğuluyorum gecelerde,gözlerime perde perde inen hayalini silemiyorum zihnimde, koparıp atamıyorum yeşerecek ümidiyle umutlarımı, hükmedemiyorum kendime, söz geçiremez oldum yüreğime.
yaramı içimde saklıyorum artık tüm gizliliğiyle,içimde yaşamak zorundayım çünkü belkide zorunda bırakıldık bilmiyorum, çözemiyorum. kendime bile itiraf edemiyorum belki de çoğu zaman, aynı senin gibi. neden bu kadar derinlemesine, sorgusuz, sualsiz açtık gönül kapılarımızı ki birbirimize, biz bile çözemiyoruz artık adını koyamıyoruz içimizdekilerin.
seviyoruz ama nasıl bir sevgi bu hem çaresizliği, sensiz olmazlığı, dostluğu, kardeşliği çağrıştırabilir mi bir sevgi?
hatırlarmısın nasıl başlamıştı dostluğumuz ve bir zaman sonra nasıl derinleşmişti suskun sevgimiz,yanyanayken bile birbirimizi özlediğimiz ve sonradan imkansızlığa dönüşen kopmayacak ama bize zarar veren aramızda ki bu sevgi uçurumu, neler görmüş geçirmiş, kimler girip çıkmıştı hayatımızdan dost dediğimiz ama biz hep yanyanaydık herkese inat.
kimim oluyordun sen? omuzlarında ağladığım yanında dertlerimi unuttuğum lise sıralarındaki dayanağım mı yoksa bir ömür geçirmekten usanmayacağım, gözlerine bakmaya doyamadğım üniverste yıllarındaki herşyim mi?
bilmiyorum...
nasıl kaderdi bu bizi birbirimize düğümleyen sonra acımasızca hayatımıza hükmeden...