Keşke hep çocuk olsam diyorum bu aralar. Sanki çok büyümüş gibi. Oysa o kadar çok meraklıydım ki büyümeye. Yok, büyüyünce öyle olacak, yok böyle yapıcam falan. Bir şey zannederdik büyümeyi. Lise bitti anlayamadan. Çocukluğumuzun tadına doyamadan.
Daha yirmi birimde hafızamı zorluyorum hatırlayabilmek için. Sadece kötü anılar kazınmış aklıma, silinemeyen… Tebessümle hatırlayabildiklerim yoruyor beni, zihnimde canlandırmaya çalışırken. Bakıyorum hayata çok güzel geliyor; yapmak istediklerimi düşündükçe ama yaptıklarımı gördükçe acı veriyor. Hep planlar kuruyorum yarına dair; yarın bir kez de kendisi geliversin diyemiyorum. Bir bakıyorum planlardan eser yok, yarın fark ettirmeden dünüm oluvermiş bir gün daha eksilmiş. Her gün bir gün daha yok olup gidiyor hayatımdan ve ben zaman kayıplarımın farkına varmaya çalışıyorum; bir yandan büyümeye çalışırken. Doğrunun ne olduğunu biliyorum ama doğru olanı yaşayabilmek için ne yapmam gerektiğini bir türlü keşfedemiyorum. Büyüdükçe masumiyetini yitiriyor sanki benliğim. Aynaya baktığımda masum bir kız çocuğu göremiyorum artık. Daha bu yaşımda çamurdan pasta yapmayı özledim, sokakta ip atlamayı… On yıl sonrasını düşününce bir de daha neler var özleyeceğim acaba diyorum. Özlemlerim artıyor her geçen gün, acılarımın da çoğaldığı gibi… Ha bide yaptığım yanlışları unutmamak lazım bu zaman aralarında. Kendimi özledim en çok; kendime ait çocuksu doğrularımı… Ben ailemi özledim en çok, hep bana en yakın olan varlıkları. Şimdi sanki en yakınımdakiler en uzak bana, kapılar kapatmışım farkına varmadan, kilitlerini bulamıyorum. Şimdi oyuncağını kaybetmiş çocuklar gibi ağlıyorum ama umursayan yok. Yenisini alıveririz diyorlar ama aynısı olmayacak benim için bunun farkına varamıyorlar. Oyuncaklarımı özledim ben, herkesle paylaştığım bebeklerimi… Şimdi sadece acılarımı paylaşabiliyorum insanlarla. Korkuyorum kaybetmekten sevdiklerimi, kendimi… Hayatımdan bir gün daha eksildikçe… Ben hatırlayamadığım, resimlerdeki bebekliğimi özlüyorum en çok. Annem hala bebeğiymişim gibi baktıkça utanıyorum, ilk o masumluğumu gördüğü andaki masumiyeti bir daha göremeyecek diye. Korkuyorum yüzüne bakmaktan. Korkuyorum artık ben bu hayattan...