Bir mektup aldım
ve sanki biraz şaşırmıştım...
Biliyoruz ki mektuplar artık
bir iletişim için gereği kadar kullanılmıyordu.
Şaşkınlığım bunun içindi.

Zarfı getiren postacı,
mektubu bıraktı ve çekti gitti.
Doğrusu merak etmiştim, kimden geldiğin.
İşimi bir müddet durdurup, zarfa yeniden baktım.
Kimden geldiğini bileyim diye.

Fakat ne mümkün,
Den başka bir şey yok.
Daha çok meraklandım.
Zarfı uygun bir biçimde açarak,
içindeki yazılı bulunan pusulayı çıkarttım.

Kâğıt özenle seçilmiş,
açık pembe renginde, mısralar ise
çok özenle yazılmıştı.

Mısralar nezaketi
öyle bir işlemiş ki, çok duygulandım.
Yeniden bir kez daha
mısraları okumaya başladım.


Satırlar,
kişiliğimi deşifre etmiş
bir kimlikten geldiği o kadar belliydi ki,

Beni bu denli
kim tanıya bilir’i düşünmeye başladım.
Duygu yüklüydü, hasret ve özlemi vurguluyordu.

O an nasılsa
Beni çok uzak diyarlara götürdü.
Hala merak ederim, o isimsiz mektubun yazarını.

Çok üzülürüm,
gafletimin neresinde bir kapı araladım,
bu yürek sahibine diye…

Mustafa Cilasun