Bir gün daha karardı işte… Sona erdi aydınlık gece… Herkesten çok dertlerime yandım ben, şimdi külleri savurma zamanıdır…

Sonbaharın gülleri açtı yine… Öyle güzel öyle mahsun, tıpkı bir masal gibi, mutlu sonla bitmeyecek… Yapraklarında hüzünler… Çiğ damlaları düşerse kırmızısına güller güler… İçlerinde bir umut yeşerir hazana rağmen… Özler güller… Sözler verir kendine “Hiç bitmeyecek, hiç yaprak dökmeyecek goncalarım her dem taze”

İçlerindeki umut sararır zamanla… Güller narin karşı koyamazlar ki sonbahara… İnanmak yeter mi ki yar… Sözler vermek, umut etmek, özlemek taze tutar mı gülleri… Gül de bilir beklenen bülbül gelmez bu baharda… Biçare bırakır ilk yaprağını rüzgarlara… Canından bir can kopar, gider uzaklardaki sevdalı bülbüle…

Bülbül habersizdir gülün büyük sevdasından… Hiç acımaz düşen yaprağına… Gülün içindeki korkular gerçektir… Akşam sefaları üzülür gülün bu haline, günebakanlar yüzünü ne yana döneceğini bilemez… Kara günler çöreklenir aylar yıla merdiven dayarken… Hep böyle hazan mevsimi yirmi dört saat… Biçare gül ne kadar direnir her dem sonbahara…

Günlerce düşünür hayalini kurar durmadan… Olmayacağını bile bile kavuşmaları düşler gül… Yapraklarından dökülür çiğ damlası umutları… Vazgeçmiştir artık yıldızların altındaki kavuşma hayallerinden… Soğuk rüzgarların koynuna bırakır kendini… Hazin yağmurların damlaları severken yapraklarını, canını teslim eder yanlızlıklara…

Öyle hassas, öyle çiçek gibi, öyle ipek gibi yapraklarını bırakır karanlıklara… Kendi “son” una hazırlanır göz göre göre… Oysa içinde yaşanmamış binbir gece masalları vardır… Söylememiş sevda türküleri… Tatlı bir sevda özü vardır beklemekten yorulmuş yüreğinde…

Bin kez savaşa girmiştir kendinle biçare gül… Bin kez yenilmiştir seve seve… Şimdi severek sonlanmıştır beyhude ömrü ama sevdası bitmemiştir.

Ayşegül TEZCAN

27/05/2007