Gecenin küçük odalarında kısık sesli konuşuluyordu… Karanlıklar sevdalanmıştı gecelere… Yıldızlara uzanan ellerde sevda dilekleri süslemişti mehtabı…

Ay güneşe tutulsa da vazgeçmedi karanlıklarından… Her gece giydi beyaz elbisesini, güne inat sevdalandı geceye, çok sevdi… Minik beyaz umutları vardı geceye serdiği… Sevdalıların ilhamı olur, sabahın ilk ışıklarıyla son cümlelerini fısıldardı geceye… Kara güllerle dolu gür bahçelerinden ayrılırdı solgun gecenin…

Her gün doğumu sonu olsa da yasta değildi Ay… Hırslanmadı, kıskanmadı… Nasıl olsa gecenin karanlıklarını giyemezdi güneş, tutuşsa da…

Ve her akşam geceye gelirdi Ay gülen yüzü ve beyaz elbisesiyle… Gözlerindeki ışığı geceye, ellerindeki umutları yıldızlara , kendini mehtaba bırakırdı… Öylece uzanırdı gecenin koynuna… Aşkın sırrı gecedeydi, aşk ise Ay’da…

Ay geceye muhtaçken mahrum bırakırdı kendini gündüz oyunlarından… Şiirler, şarkılar söyler sarardı yaralarını mehtaba…

Ne tutunabilirdi geceye, ne de kaçabilirdi karanlıklardan…

01/08/2007

Ayşegül TEZCAN