Vur hasretini,nefretini yüzüme.Dursun yağmurlar,göz yaşlarım sulasın istanbulu.Bırakıp gittiğin yerde kanımın izi kalsın. Düşünüyorumda sana sormuştum ya hiç otobüslerin camlarına baktın mı?Ah keşke baksaydın otobüsün buharlı camlarına ismini yazıyordum;İsmine bakıp derin bir ah çekiyordum ve hep o günleri hatırlıyordum.Giderken elinin elimden düştüğü an,sabahın onuydu ama o an bana herşey simsiyah geldi.Senden sonar karanlıklardan ,gecelerden kormaya başladım . Adi geceler gözümün önüne o ayrılış anını getiriyor. Sokaklardaki sesler ise gülümsemeni hatılatıyordu.Dışarı çokmak zor gelmeye başladı bir sure sonra.Yüreğimde bir çarpıntı, adımlarımda titreme vardı. Gözlerim hafif nemli yolunu kaybetmiş biri gibi korkulu gölerle çevreme bakıyorum.korkuyorum sen karşıma çıkıcaksın diye.Bastığım heryerde anılarımız var.Oturup düşünüyorum da sen yokken neler yaptığımı;Neler yaptım biliyormusun?Salonumuzun köşesindeki tekli koltuğa oturup,elimi yüzüme dayayıp seni düşünüyordum. Gözlerimi hızlı hızlı kırpıyor gözyaşlarma engel olmaya çalışıyordum. Akşam oluyordu yine bana korku basıyordu.Evimin ışıkları yanıyordu ama ben yine karanlıktaydım.Ufak bir ışık oluşuyor,ışığın içinde senin gülen yüzün geliyor gözümün önüne. Seninle yüzleşmekten korkuyor hemen odama çekiliyordum. Odamda yatağıma uzanıyor uyumaya çalışıyordum.Baş ucumda mavi kaplı defterim ve üstünde bir türlü mürekkebi bitmiyen kalemim duruor.Bakıp bakıp duruyordum.Yatağımdan doğrulup elime kalemi alıp yazmaya başlıyordum.Her sayfamın sonuna da şöyle bir not düşüyorum(ELİMDE MÜREKKEBİ BİTMİYEN KALEMİM NE ZAMAN MÜREKKEP BİTİCEK BEN SENİ OZAMAN UNUTACAĞIM)Kalemim bitiyor ve bende seviniyordum seni unutuyorum diye sevinirken.Tekrar bi akşam daha defterimin üzerinde aynı kalemin aynısı kalemin yenisi duruyordu.İşte defterim tekrar elimde yeni bir kalem yazıyorum bu defa bi not daha düşüyorum(asla kalemimin mürekkebi ve senin sevgin bitmez)ben bitirdikçe birileri yeniliyor.