PARAPLEJİ OLMAK

İnsan parapleji olunca,
Polyanna’cılık oynamadan bu yaşamı sürdürmek bazen imkansız oluyor.

Geçenler de katıldığım bir eğlencede bir ara etrafa baktığımda, masa başında oturan üç beş kişiden biriydim.Üstelik onlara tempo tutmaktan ellerim de acımıştı.
O anda içimde yine bir şeylerin kırıldığını hissettim.o halde kalsam biliyorum sulugözün biriyim milletin de burnundan gelecek,oyuna devamdan başka çıkar yolum yok.

Aynı davete gelen çok şık giyinmiş zarif bir hanımı düşledim bir an.

Belli o gün için alınmış bir kıyafet.
Onu tamamlayan çok şık ayakkabı ve çanta.
Ve yanında böyle bir hanıma eşlik ettiği için mutluluğu gözlerinden okunan yakışıklı bir bey.

Ama hanımefendi için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.
Onun yüz hatlarında okunan tek şey, yeni ayakkabılarının verdiği ızdırap.
Ne yanındaki erkeğin yakışıklığından haberdar,ne de o bakışlardaki hayranlıktan.
Masaya oturur oturmaz bir de o gecenin ikinci büyük hatasını yapmaz mı?
Ayaklarını biraz rahatlatmak adına ayakkabıları kısa süreliğine de olsa ayağından çıkarmak gibi.

Girer mi o ayaklar bir daha o sıkıntıya kolay kolay………

Gülümsemeye başlamıştım yeniden.
Ben den kat be kat kötü bir durumdaydı.
Ne gecenin, ne eğlencenin nede hayran bakışların farkındaydı.
Üstelik o ayaklar ve ayakkabılar yüzünden o da yerinden kıpırdayamamıştı.

Bense her şeyin farkındaydım.
Bakışların taşıdığı ifadelerin bile.

Oya Özpoyraz