Bir sayfa daha çevirdi Yeliçanka.
Kendini sayfalarda buldu.
Okudu mu, yoksa yaşadı mı,,
dinledi mi, gördü mü?
Bunların, öz kadar önemi yoktu.
Elini dudağına götürüp "sus" işareti yaptı kendi kendine.
Vahim bir olaya tanıklık etmenin ezikliği ve şaşkınlığıyla...
Ne yaptığını ve ne yapacağını kimse görmedi:::

’
Yüzmek gecenin derinliklerinde..
Sakin sakin kulaç atmak şehrin orta yerinde..
Gözü kapayıp hayal etmeli..

Yollar birer akarsu olsa.
Ama denizin altında.
Sakin denizin.
Siz yüzgeçli birer canlısınız.
Nefes alma derdiniz de yok.
Hem bir balık hem bir kuş gibi.
Uçun uçabildiğiniz kadar veya yüzün.
Aşağıda yollar ve yollar...

Dibe dalın.
Bir kulaç, bir kulaç daha.
Sessiz olun.
Esrarengiz yolculukların fon müziği bile olmaz!
Evlere yaklaşın.
Kimse farkınıza varmaz.
Bırakın şen kahkaha atanları, şöyle ıssız tepelere koyulun.
Kenar mahalleler olsun.
Hani şu kendilerinin olmayan kuytularda, işsiz ve sessiz "balıklara" bakın.
"Genel" kuralların dışında, "genel geçer" kuralcıklar oluşturmuş öbek öbek,
ama minik balıklar.

Minik balıkların, minik dünyalarındaki kurallar hava kabarcığı gibidir.
Yok sayıldıkları için yok olacak değiller ya!
O "hava" elbette vücutta olmalı bir süre.
Ama bir süre!
Kabarcığın kendi dünyasına gidişi o kadar sessiz değildir.
"Genel", baskın gelir, yok edemediğini ezme eğilimi "nükseder",
her zamanki gibi.
Kabarcığın çıkışıyla varlığını hissettiren,
o ana kadar yok sayılan minnacık balık(çık)lar bakın nasıl da korktular.
Kendilerince nefes alıp vermenin en doğal hali,
"Genel"in en doğal haliyle karşı karşıya kaldı!

Ağlamayın.
Duygulanmayın.
Daha enerji lazım size.

Bir kulaçla uzaklaşın oradan.
Yapacak hiçbirşeyiniz yok.
Taraflardan hiçbiri tam mutlu olmayacak.
Ve hiçbiri yok ta olmayacak.
Gidin oralardan.

Gidin!
.
.
.
Gidin!
.
.
.
Gidin gidebilirseniz!
.
.
.
Farkettiniz değil mi!
.
.
.
’

>akdeniz<

Not1: Yeliçanka hayali bir kahramandır.
Not2: Bir önceki Yeliçanka öyküsünün linki;
www.edebiyatdefteri.com/index.asp?istek=tum_oykuler&k=detay&yazi_id=124