Dükkân Boş, Ben Doluyum
Gündür YAVUZ – 26 Haziran 2012, Salı
Öyle “sen şuraya git, öbürü gelsin burada dursun” demekle olmuyor bu işler. Bazen aksilik oluyor, bazen de olması gereken tam da bu.Bazı şeyleri yazarak anlatmak daha kolay. Konuşurken acele ediyorum; kelimeler dilime dolanıyor, hepsi birden fırlamak istiyor, ortaya karman çorman bir şey dökülüyor. Ben bile anlamıyorum kendimi, başkası nasıl anlasın? Acele işte… ondan bütün bu anlatamama derdi. Yoksa konuşmam fena değildir aslında. Ama bir an “kimse beni dinlemiyor” diye düşününce, insan kendi kendine konuşmaya başlıyor. Sıkıcı iş.Bugün iyi halim var, müşteri yok ya, ondandır. El oğlu dükkânı açmış, işi yoluna koymuş, göz kırpıp “iyi gidiyor” diyor. Bende ise tam tersi; işler yerle bir ama nedense kendimi iyi hissediyorum. Garip.Ya bu sistem değişecek ya da ben çekip gideceğim buralardan. Ama şimdi değil. Birkaç plan var kafamda, yakın zamanda koyacağım ortaya hepsini. Önce bir yenilenmek lazım, hem de acilen. Olmadı mı? Terk ederim, ne var? Zor mu sanıyorsun?Ben buralarda doğmadım ki. Bu toprakların tozunu yutarak, suyunu içerek büyümedim. Çalmadım, çırpmadım, kimseye el açmadım. Minnet borcum yok. Hesap sorsam kuyruk hayatımı bitirir, o ayrı.Güçlenmek lazım. Yeni fikirler, yeni kapılar… Çalış, kazan, yap, harca. Bitmiyor ki! Bu teknoloji baş döndürüyor, sattığımız şeye bile yetişemiyoruz. Cebimizdekini de alıp gidiyor namussuz.Para biriktirmek mi? Güldürmeyin Allah aşkına. Bu ülkede boğazını doyuran kahraman zaten. Hepimiz kahramanız.Kapitalizmin göbeğindeyiz. Bir çukura düşmüşüz, çık çıkabilirsen. Sanki çok büyük günah işlemişiz gibi. Belki de işlemişizdir, bilmeden. Doğruldukça sırtımıza basıyor bu sistem, bir adım daha yük bindiriyor. Tırmanamıyoruz, yük ağır çünkü. Orta yolu yok bunun, sorma bana. Ya varsın ya yoksun.Babamın memleketinden para bekliyorduk ailece. İçten içe plan yapıyorduk, kimseye çaktırmadan. O paralar da dereye gitti işte. Nasıl gitti deme, gitti. Gidiş o gidiş.Yine umut arıyorum. Hep arıyorum ama bir türlü uğramıyor bana. Yaklaşıyor da yolunu mu şaşırıyor, bilemedim. Bari loto oynayayım dedim. Yedi yıldır oynuyorum, bir kere üç tutturabildim. Eğer bu ailenin kızı olmasam belki tutardı, kim bilir. Bende bir aksilik var galiba. Sorun bende ama ne, çözemedim gitti.Abim derdi ya bazen, öbür abim için: “Bu çocuk ortanca olmasa, anamdan şüphelenirdim.” Şaka tabii… Ama insan düşünmüyor değil.Yapan yapar gerçi. İstemek yeter. Ama dediğin gibi… kapitalizm bu. Üretmeden tüketime zorlayan, tek yönlü bir yol. Geri dönüşü yok, oturağı yok. Oturduğun an yandın, bir daha kalkamazsın. Kalksan bile önündekine yetişemezsin.Eloğlunun işi yeni, daha iyi-kötü ayırt edemiyor. Ona üç müşteri iyi gelir. Bana gelse “battımmmm” diye bağırır (Allah korusun).Dilimi bağlasam da düşünceyi tutuklayamıyorum. Yazmak rahat işte. Keşke konuşurken de bu kadar rahat olsam.Gündür YAVUZ
26 Haziran 2012, Salı