İnsanın söylemek isteyip de yutkunduğu sözler vardır; boğazında düğümlenen, içeriye her inişinde biraz daha ağırlaşan… Bazen bir kelime söyleyecek kadar gücün olur ama cesaretin olmaz. Çünkü söylediklerinde değil, sustuklarında saklıdır asıl kırgınlığın. Dışarıdan bakınca gülümseyen bir yüz taşırsın; oysa için, başkalarının görmediği bir yerden sızlar durur.

Hayat garip bir sahnedir; insan çoğu zaman kendi rolünü değil, başkalarının biçtiği rolü oynamak zorunda kalır. Kendi mutluluğunu göstermek için çabalarken, başkalarının mutluluğuna tutunarak ayakta kalmaya çalışır. Ne ironiktir ki, seni teselli etmesi gereken yine sensindir ama çoğu zaman teselli bulan başkaları olur. Sen kırıklarını saklarken, onlar kendi rahatlıklarını senin sessizliğinden örer.

Bir noktadan sonra fark edersin: Hayatın başlangıcı da, ortası da, sonu da hep bu sessiz savaşın izleriyle örülüdür. Kendine yakışanı yaşamak yerine, başkalarına yakışanı yaşamaya zorlanmışsındır hep. Bazı insanlar senin hayatın üzerinde hak sahibiymiş gibi davranır; sanki senin nefesinin bile onlara danışılması gerekiyormuş gibi… Onlara alanı sen açtıkça, onlar bu alanı kendi otoriteleriyle doldurur. Ulaşılabilir oldukları her anda, senden bir şey alırken aslında senden bir şey götürdüklerini fark etmezsin ya da fark etmek istemezsin.

Ama en acısı şudur: Seni etki altında tutanların dünyasında yaşadıkça, kendi dünyanı kendi ellerinle küçültürsün. Kendi isteklerinden, kendi duygularından, kendi hayatından vazgeçtikçe, senin adına alınan kararların otağı olur yaşamın. Ve bir gün geriye dönüp baktığında, yürüdüğün yolun sana değil, onlara ait olduğunu fark edersin.

İnsanın içindeki en büyük acı; eleştiriler, kayıplar, kırgınlıklar değil… Kendi hayatını başkalarının ellerine teslim ettiği anların pişmanlığıdır. Çünkü insan, başkalarının istediği doğrultuda yaşadığında, kendini yaşamayı unutur.

Oysa bir yerde durmalı, bir yerde nefes almalı insan. Kırgınlıklarını da, yorgunluklarını da, biriktirdiği kelimeleri de omzundan indirip yeni bir yol çizmelidir. Çünkü kimsenin üzerinde hak sahibi olmadığı tek şey vardır: Senin kendi hayatın.

Ve sen, artık kendine yakışanı yaşamayı hak ediyorsun.