Dünyanın en ağır imtihanlarından biridir, birinden vazgeçmek zorunda kalmak.
Seçilmediğin, sevilmediğin, güvenilmediğin, sadakatin karşılık bulmadığı bir yerde kalbini sessizce geri çekmek… İnsan bazen içindeki tüm fırtınalara rağmen susmayı, geriye doğru adım atmayı öğrenir.

Vazgeçmek yalnızca bir kayıp değildir; kimi zaman özgürleşmenin, kimi zaman kendi değerini yeniden hatırlamanın en acı, en sahici yoludur. Birine sahip olamamak, onun seni seçmemesi ya da güvenini seninle paylaşmaması yüreğinde derin bir boşluk açar. O boşluk önce can yakar, sonra kendi ışığını yakar. Çünkü insan, en karanlık anında bile kendi değerinin kıvılcımını görmeyi öğrenir.

Hayatın değişmez gerçeği şudur:
Gözden çıkaran kaybeder.
Sevginin kıymetini bilmeyen, sahip olduğunun değerini de fark edemez.
Ama gözden çıkarıldığını hisseden kişi… Zamanla ya kendi içinde ya da başkasının sevgisinde hak ettiği değeri mutlaka bulur. Ve bir gün, tüm acıların ardından, kalbinin en sessiz yerinden bir “iyi ki” yükselir.

Gidenler gider; ama yerlerine gelenler kalbi yeniden büyütür, eksilen yanlarını tamamlar.
Aşk yalnızca bir duygu değildir; cesaret, emek, sorumluluk ve sabır ister. Korkakların, kararsızların, sevgiyi hafife alanların taşıyamayacağı kadar büyük bir yolculuktur.

Kaybedilen acı, öğrenilen değer, gözden çıkaranın kaybı…
Hepsi birleşir ve insanın yüreğine geriye dönüp baktığında kocaman bir “iyi ki” bırakır.

Yazan
Korhan KÜLÇE
05/12/2025