Gece yarısı. Saatler sıfırlanırken, ben de sıfırladım kendimi.
Otuz. Bu bir doğum günü değil. Bu, bir devrim ilanıdır.
Yıllarca taşıdım sırtımda sizin yükünüzü, sizin sahteliğinizi.
Ama artık bitti. Ben ayaktayım.
Ana yoksunluğu, baba boşluğu, kardeş faydasızlığı...
Bunlar benim kusurum değil, sizin ayıbınız. Sizin nankörlüğünüz.
Ben size bir yük oldum, çünkü siz yük taşımayı bilmiyordunuz.
Ben size dert oldum, çünkü siz vefayı hiç tanımadınız.
Pis dediniz, sustum. Hor gördünüz, yuttum.
Konuşmayınca kızdınız, konuşunca sus dediniz.
O kırıklar, o hakaretler... Hepsini beynime yazdım, evet.
Ama yük diye değil, kalkan diye.
Siz sandınız ki ben bittim.
Sanmayın ki o gözyaşları boşa aktı. Her damla, benim gücümdü.
Ben artık o yirmi sekiz yaşındaki yorgun çocuk değilim.
Ben, kendi yıkıntısından doğan o otuz yaşındaki taşım.
O sahte dostlar, o arayıp sormayan vicdanlar...
Siz sandınız ki beni unuttunuz. Oysa ben, sizi not aldım.
Kıymetimi bilmeyen, varlığımdan utanacak.
Benim gibi seveni kaybeden, yastığına yüzünü gömüp ağlayacak.
Benim canım yandı, çok yandı. Tamam.
Ama o acı, beni demir gibi yaptı.
Şimdi sıra sizde. Sıra o sahte yüzlerinizin düşüşünde.
Sıra, beni kaybetmenin ne demek olduğunu anlamanızda.
Ben o suları kuruttum. O feryadı susturdum.
Ben bu laneti artık yaşamak istemiyorum.
Ve artık yaşamayacağım.
Hiç kimsem yok. Evet. Yalnızım.
Ama yalnızlık, benim en güçlü zırhım.
Siz, kalabalıkta yalnız kaldığınızda anlayacaksınız.
Bu yaş, benim bitişim değil. Bu yaş, sizin kaybınızın başlangıcıdır.
Ben pes etmedim.
Şimdi izleyin.
Benim canım yandı bitti, şimdi sıra sizin canınızın yanmasında.