Yazarlıktan başka oyunculukta yapıyorum.

Sete her gittiğimde aynı sahneyle karşılaşırım. Yönetmen, sessizliği yaran o tanıdık ses tonuyla, “Üç… iki… bir… kayıt!” der ve kameralar çalışmaya başlar. Oyuncular ezberlediklerini oynar, kameralar beş-on dakika boyunca gördüğü her ayrıntıyı kaydeder. Sonra sahne biter, yönetmen “Kestik!” der, kayıt durur. O an anladım ki insan, bu dünyada bir role bürünse de gerçek kayıt başka bir yerde tutuluyor.

Biz farkında olsak da olmasak da, ömür dediğimiz bu uzun sahnenin her anını kaydeden melekler var: Kirâmen Kâtibîn… Onlar için “kamera açık mı?” diye sormamıza gerek yok. Çünkü insanın yalnızca konuştuklarını değil, kalbinden geçen en ince düşünceyi bile kaydediyorlar. Bizim göremediğimiz bir platonun ardından, büyük bir titizlikle her anımızı yazıyorlar.

Bazen sette kamera sağımızdan çeker, bazen solumuzdan; kimi zaman yakın plan, kimi zaman genel bir açı… Fakat Kirâmen Kâtibîn’in kaydı tek plandır: Kalpten kalbe… Gizliyi de açığı da aynı berraklıkla yazarlar. Çünkü Allah, kulunun hem suretini hem niyetini bilir. Bir insan dışarıdan gülümseyebilir ama içinde bir kırgınlık taşıyordur; yahut sessiz görünür ama gönlünde binlerce dua dolaşır. İşte bu hâllerin hepsi kaydedilir, tek bir tanesi bile kaybolmaz.

Tasavvuf ehli der ki:
“İnsan, yürüdüğü yola dikkat etsin; çünkü attığı her adım kıyamet günü önüne gelecektir.”
Bu söz, bir set kuralından farksızdır aslında: Rolüne nasıl hazırlanırsan, sahnende onu oynarsın. Hayat sahnesi de böyledir. Kulluk rolü ciddiyet ister; nezaket, merhamet, sabır ister. Çünkü bu sahnenin sonunda “Kestik” denildiğinde geri dönüş yoktur.

Bazen ben de kendime sorarım:
“Bugün kalbim nasıl bir sahne oynadı? Kamera kayıtlarımın karşısına yarın utanmadan çıkabilir miyim?”
İnsana en çok bu sorular terbiye verir.

Ve bilirim ki Allah, yönetmenlerin yönetmeni gibi yalnız görüntüyü değil, niyeti, yönelişi, samimiyeti de görür. O’nun ilminden hiçbir an gizli kalmaz. Bu yüzden davranışlarımıza, sözlerimize, hatta içimizde kısa bir misafir gibi dolaşan düşüncelerimize bile dikkat etmek gerekir.

Belki dünya bir set, biz oyuncularız; ama hakikatte hepimiz seyredilen birer kuluz.

Abdurrahman Tümer