Onlar birbirine deli gibi sevdalı iki gençti.
İki düşman köyün arasına sıkışmış, gizli gizli buluşan, gözlerinden ayrılığı okunan iki kalp…

Her gece dere kenarında kalplerini birleştirir, karanlıkta bile birbirlerini bulurlardı.
Kız biliyordu: Bu aşk ya hayatlarını birleştirecek, ya da paramparça edecekti.

Bir gece, erkeğin köyüne baskın olacağı haberi yayıldı.
Kız panikle koştu:

“Gitmen lazım… burada kalırsan yaşatmazlar.”

Adam gözlerine baktı:

“Ben sensiz nasıl giderim?”

Ama kız biliyordu…
Onu sevdiği için göndermek zorundaydı.
Aşkını kurtarmak için…
Kalbi parçalansa da.

O gece genç adam kaçtı.
Kız ise köyünde yapayalnız kaldı.



Zaman geçti, köylüler konuşmaya başladı.

“Bu kız genç, tek başına kalamaz.”
“Evlenmeli.”

Sonunda kız, köyün sözde iyi, dışarıya karşı ahlâklı ve yardımsever görünen bir adamıyla evlendirildi.
Herkes “kız şanslı” dedi.

Ama kimse bilmiyordu…

O adamın gerçek yüzü yalnızca evin kapıları kapanınca ortaya çıkıyordu.

Dışarıda herkese güler yüz gösteren adam,
evde kıza buz gibi bakar,
küçük şeylerden bile bağırır,
onun eski sevdasını duymuş gibi davranırdı.

Bir gece, kızın saçından tutup fısıldadı:

“Bir daha o herifle adın yan yana gelsin…
ikiniz de toprağa girersiniz.”

Kızın nefesi kesildi.
Kendisinden çok sevdiği adam için korktu.
Bu yüzden kocasını bırakamadı.
Bu yüzden kaçamadı.
Bu yüzden susmak zorunda kaldı.


Köylerde haber rüzgâr gibi yayılır.
Kızın evlendiği duyuldu.
Kulaktan kulağa konuşuldu…
Ve bu sözler en sonunda diğer köye, genç adamın kulağına ulaştı.

Duyduğu an yıkıldı.
Gözlerine inanamıyordu.

“O beni bırakmaz… asla.
Bu gerçek olamaz.”

Dere kenarına gitti.
Kuşlardan, rüzgârdan, akan sudan bile işaret aradı.
Kızın başka birine varmış olduğuna inanmak istemedi.

Her şey ona “sabret” diyordu… ama içi yanıyordu.


Bir gün, güneş batarken dere kenarında bir siluet belirdi.
Genç adam nefesini tuttu.

Kızdı o.

Yıllar değil…
Aşkın yükü yüzüne çökse de hâlâ oydu.

Göz göze geldikleri an dünya sessizleşti.

Adam yaklaşmak istedi ama kız geri çekildi.

Titreyen sesle:

“Ben seni bırakmadım… beni bıraktırdılar.”

Adamın gözleri doldu:

“Gel gidelim. Kaçalım. Ne olursa olsun birlikte olalım.”

Kız başını iki yana salladı.

“Kaçarsak seni öldürür.
Seni korumak için gitmedim…
Seni yaşatmak için kaldım.”

Arka taraftan kocasının adamlarının sesi duyuldu.
Kız korkuyla irkildi.

Elini kalbine koydu:

“Ben seni hiç unutmadım.
Ama gitmek… bugün mümkün değil.”

Son kez baktı.
Gözlerinde sevdanın tüm yangını vardı.

Sonra geri döndü.

Dere kenarında sadece adam kaldı.
Kalbi kanıyordu ama o an anladı:

Bazı aşklar kavuşmak için değil,
ömür boyu kalpte taşınmak için yazılır.

Ve onların aşkı…
İki köyün arasına sığmayacak kadar büyüktü.