Hikayeni..,
Büyük bir iştahla okudum.
Eline, emeğine, yüreğine sağlık kardeşim.
Bende usta şairi gönülden kutluyorum. Selamlarımla.

Ne güzel anlatmışsın…
Sanki satırların arasından, rüzgârın sesi geçiyor da ben Serinyayla’nın tozlu sokaklarında dolaşıyorum.
O pınarın susuzluğu, bizim içimizin kuraklığı gibi…
Biz suyu ararken, meğer kendimizi kaybetmişiz.
Eskiden gökyüzüne bakınca umut görürdük; şimdi betonlar arasında sıkışan bir nefes kadarız.
Zeynep’in gözyaşı, aslında hepimizin içinden düşen bir damla gibi.
Belki de doğa bize küs değil, sadece sessizce bizden uzaklaşıyor.
Ve biz hâlâ anlamıyoruz:
Bir ağacın gölgesi bile, sevgisiz kalınca solar.
Bu hikâyede, kalplerin nasıl da yeniden yeşerdiğini hissettim.
Ali’nin melodisi kulağıma değdi, Mert’in elleri yüreğime dokundu, Zeynep’in sözü ruhuma su serpti.
Belki de biz kadınlar, bu dünyada her daim bir “yeniden doğuşun” hikâyesiyiz.
Kimi zaman bir çiçeği sularken, kimi zaman bir kalbi onarırken…
Unuttuğumuz tek şey; doğa da biziz, su da biziz, hayat da biziz.
Ve bil ki, güzel üstat, sen bu satırlarla sadece bir masal anlatmadın;
bir vicdan uyandırdın.
Kalemiyle değil, kalbiyle yazanlar hep böyle yapar zaten.
Bizim içimizdeki kuruyan pınarlara bir damla umut düşürdün.
Ve o damla, şimdi yavaş yavaş yankılanıyor içimizde:
“Belki hâlâ geç değil, belki hâlâ su var kalbimizde…”

Ne güzel dokunmuşsun kelimelere.
Sanki her hecesi bir nefes, her cümlesi bir dua olmuş.
Okurken bir an, çocukluğumun yağmur kokulu sabahlarını duydum;
pencere buğusuna çizilen kalpler, toprakta ıslanan çıplak ayaklar geldi aklıma.
Senin kelimelerin, unuttuğumuz o masumiyetin izini sürüyor.
Bir hikâye değil bu;
bir vicdan aynası, bir ruhun yankısı.
Mert’in tamir ettiği makinelerden çok kalpler,
Zeynep’in öğrettiği derslerden çok farkındalık kalıyor geriye.
Ali’nin melodisiyle yeniden doğan kasaba,
aslında bizim unuttuğumuz insanlığın sesi…
Sen bu hikâyeyle bize suyu değil, safiyeti hatırlatmışsın.
Çünkü suyu bulmak kolay;
asıl mesele, içindeki susuzluğu fark etmek.
Ve işte sen, o farkındalığın hikâyesini yazmışsın.
Kalemin, doğa kadar zarif;
anlatımın, bir kadın kalbi kadar derin.
Her satırında bir sızı, bir umut, bir diriliş var.
Bir masal gibi başlayıp bir uyanışa dönüşen bu yolculukta,
sen sadece bir kasabayı değil, içimizdeki çocuğu da kurtarmışsın.
Yürekten tebrik ederim seni…
Böyle hikâyeler, insanın kalbini yıkar ama arkasından yeşertir.
Ve bil ki, senin kelimelerinle biz bir kez daha hatırladık:
“Su, sadece topraktan değil, kalpten de doğar.”
Belki artık yağmurlar eski gibi yağmaz,
ama senin kelimelerin hâlâ gökyüzünden düşen en güzel damlalar… 🌧️

Su tasarrufu sağlamak ve attıkları geri dönüşümü de Doğaya olan saygının bir parçası , doğanın dengesinin oluşması ve çevrenin korunmasını insan sağlıyor .
Hangi İnsan ? Eksik bırakılan insan !! Hayat öyle bir hal aldı ki , gerekli yaşamsal besinlere ulaşamaz hale geldi büyük çoğunluk .. ve ne yazık ki o büyük çoğunluk günlük yaşamda zarar vermek yerine dikkatli hareket eden asıl unsur . ama kendini bile görecek hali kalmamış .

Ama senin gibi Anadolu Aydını insanlar doğru mesajları vermek vazifesinde ... bir tek deniz yıldızını bile kurtarmak hiçbir şey yapmamaktan iyidir .

Yüreğine sağlık Kardeşim .