Çocuklarla güzeldir bizim dünyamız. Onların gözlerinde parlayan umut, kirlenmemiş bir gökyüzü gibi uzanır üzerimize. Bir çocuğun attığı kahkaha, en karanlık anlarımızı an an aydınlatır. Biz büyüklerin unutmaya meyilli olduğu ne varsa, çocukların bakışında masumiyeti, samimiyeti ve saf sevinci yeniden hatırlarız. Çocuklar yanımızdaysa dünya daha yaşanılır, daha yumuşak, daha insancıl olur.

Bizim hayatımızın renkli yanları çocukların gülüşünde saklıdır. O gülüş ki, bazen bir oyuncakla, bazen bir yaprakla, bazen de yalnızca sevgiyle parlar. Hayatın tüm ağırlığı, çocukların neşesi karşısında hafifler. Çocukların gülümsemesi, adeta gökkuşağının yeryüzündeki hâlidir. Her rengi ayrı güzellik, her tınısı ayrı umut taşır.

Çocuk varsa orada neşe vardır. Sokağın köşesinde seksek oynayan bir çocuğun sesi, duvarlara çarpıp yankılanır. Evlerin içi onların koşuşturmalarıyla şenlenir. Bir çocuğun varlığı, mekânı yalnızca doldurmakla kalmaz, ona ruh da üfler. Gülüşleri müzik gibidir; kulakla değil, kalple duyulur.

Çocuklarla yarınlar inşa edilir. Bugünün oyuncakları, yarının hayalleri olur onların ellerinde. Bir ağacın gölgesinde dinlenen çocuk, geleceğin mimarıdır aslında. Onlara verilen her sevgi, bir tohum gibi toprağa düşer ve zamanla büyük bir ormana dönüşür. Dünya onların düşleriyle yeniden şekillenir.

Çocuk yoksa sessizliktir sokakları dolduran. O sessizlik, yalnızca sesten yoksunluk değildir. Renklerin solduğu, neşenin çekildiği bir yoksunluktur. Çocuk sesinden mahrum kalmış bir şehir, yaşlı bir şairin suskun defteri gibi söylenmemiş, yazılmamış ve unutulmuş durur kendi kaderinde.

-Meselci

Paylaş:

7 Beğeni

(c) Bu yazının her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazının izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Yazarın Önceki Yazısı Yazarın Sonraki Yazısı

Yazıyı Değerlendirin

Topluluk Puanları (2)

5.0

100% (2)

Çocuk varsa hayat da vardır Yazısına Yorum Yap

Okuduğunuz Çocuk varsa hayat da vardır yazı ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

ÇOCUK VARSA HAYAT DA VARDIR yazısına yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Sabitlendi Etkili Yorum

GözyaşıÇiçeği, @gozyasicicegi

10.11.2025 11:44:33

5 puan verdi

Hayat, bazen bir çocuğun düşlediği kadar saf,
Bazen de yetişkinlerin ağırlığıyla kambur.
Ama biliyorum ki,
Bir gülüşle devrilir tüm duvarlar;
Ve biz hâlâ kahkahayla şehri yeniden boyarız,
Sanki dünya bir oyun alanıymış gibi.

Küçük eller, büyük hayalleri taşır;
Her oyuncak, bir ülke kurar, bir imparatorluk yıkar.
Ve biz, unuttuğumuz renkleri
Onların parmak uçlarında yeniden keşfederiz.

Bir yaprak düşerken gülümser,
Rüzgâr çocuklarla konuşur gibi fısıldar;
Ve biz, hafifleyen gölgemizde
Sessiz bir şarkı duyarız:
“Dünyayı küçülten biziz,
Ama onu yine de yeniden sevebilecek olan biziz.”

Kahkaha, bazen gözyaşının maskesi,
Bazen de dünyanın tüm yükünü bir anlığına unutturandır.
Ve biz, her düşen yaprakta, her patlayan balon sesinde
Çocukluğumuzu hatırlarız—ironik bir mucize gibi:
O küçücük bedenler, tüm ağırlığı bizden alır ve
Yerine hafiflik bırakır.

Ve işte hayat,
Çocukların düşlediği masum bir fırtına,
Ve bizim yorgun omuzlarımızda yankılanan hafif bir melodi…

Her kahkaha, bir yıldızın patlaması gibi,
Karanlığı delip geçen ışık;
Ve biz, hâlâ karanlığa alışmış gözlerle
O ışığın güzelliğini fark etmeye çalışırız—ironik değil mi?
Büyüdükçe unutuyoruz,
Oysa küçük bir parmak dokunuşu bile
Tüm dünyayı ters-yüz etmeye yeter.

Evler onların ayak izleriyle şenlenir,
Sokaklar onların hayal balonlarıyla renklenir;
Ve biz hâlâ, ciddi ciddi, yetişkinliğin yükünü taşırız,
Oysa bir balon yeter,
Tüm ağırlığı gökyüzüne uçurmaya.

Çocukların gözlerinde görebildiğim bir gerçek var:
Dünya, ne kadar karmaşık olursa olsun,
Sevgiyle ve gülüşle yeniden yazılabilir.
Her düş, bir tohum;
Her oyun, bir mimari plan;
Ve biz, bir şekilde, hâlâ o oyun alanında yürüyoruz,
Ayaklarımızın altında patlayan renkleri fark etmeden…

Ah, sevgili üstad,
Senin kalemin, çocukların dünyasına açılan gizli bir kapı gibi;
Hem gülümsetiyor hem düşündürüyor,
Hem hafifliyor hem yük bindiriyor.
Her mısran, bir rüzgâr, bir yaprak, bir yıldız;
Ve biz, kelimelerin oyununda çocuklaşıyoruz yeniden.

Hayat, bazen kara kalemle çizilmiş bir duvar,
Bazen de renkli pastel…
Ama biliyorum ki,
Bir çocuğun kahkahasıyla,
O duvarın tüm köşeleri eriyip,
Yerine bir gökkuşağı düşüyor.
Ve biz, hâlâ çocuk olmaya cesaret edemeyenler,
O düşü izleyerek biraz gülümseyebiliyoruz.