ÖĞRETMENLERİMİZ VE ÖĞRETMENLER GÜNÜ ARDINDAN
Öğretmenlik kutsal meslektir. Peygamber mesleğidir aynı zamanda, bir anlam ifade edenler için. Bu kadar önemli bir görevi ifa eden insanlar her türlü fedakarlığa, hoşgörüye, zorluğa, vefasızlığa, haksızlığa,… da hazırdırlar.
“Hiçbir öğretmen evden çıkarken işe gidiyorum demez, okula gidiyorum, der.” Bütün öğretmenler öğrencileri için her türlü fedakârlığı yaparlar. Dertleriyle dertlenir, sevinçleriyle, başarılarıyla mutlu olurlar. Bazen ana, bazen baba, bazen arkadaş, kardeş olurlar. Bazen de anne ve babalardan daha öndedirler. Çünkü öğrencilerine önyargısız yaklaşır öğretmenler. İstikbali konusunda anne babadan daha öngörülü, isabetli hareket edebilirler. Kabiliyetleri fark etme konusunda da öndedirler öğretmenler. “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum.” diyen Hz. Ali, öğretmenliğin hakkının ödenemeyeceğini çok güzel ifade etmiş. Aynı zamanda öğretmene karşı saygı ve değerin derecesini de ortaya koymuştur. Hiçbir öğretmen öğrencisinden kendine hizmetkâr olmasını istemez. Onun istediği şey vefadır, saygıdır. Bu kavramlar da ana kucağında, baba otağında öğrenilir. Ana baba terbiyesi almamış çocukların başkalarına terbiyeli davranmaları beklenemez.
Son otuz yılda ülkemizde gerçekleşen gelişmeler, insanların aklını başından almış, başka kişi ve nesnelerin kuyruğuna bağlamış durumdadır. Çok aydın geçinen bir kısım çevrelerin ortaya attığı, “Müdahale etme, karışma, hayır deme, susturma!” uyarılarıyla engellenen büyüklerin çocukları; son zamanlarda her şeye karışıyor, her işe müdahale ediyor, çok konuşuyorlar, tatminsizlik ve bencilliğin zirvesinde oturuyorlar. Başıboş bir nesil, nasıl olur da eğitilebilir? Disiplinin olmadığı yerde eğitimden bahsetmek mümkün mü? Saygının, sevginin olmadığı yerde samimiyet, iyi niyet, başarı aranabilir mi? Öğretmenini sıradan bir kişi, kendine hizmetkâr gibi gören bir öğrenciden saygı, vefa beklenebilir mi? Çocuğunun yanında öğretmenini/öğretmenleri eleştiren, aşağılayan bir anne babanın çocuğu öğretmene nasıl saygılı olsun?
Bir zamanlar bakanlık yapmış bir zatı muhteremin velileri bir velinimet görüp, okulları ticarethane gibi düşünmesi ve öğretmenlerin başına bela etmesi yenilir yutulur bir hata mıdır? Ondan sonraki dönemlere baktığınızda artık kimsenin öğretmeni takmaz hale geldiğini, güvenmediğini görmüyor muyuz? Öğretmene işini öğreten, akıl vermeye çalışan, kendi öğrencisine özel muamele yapılmasını isteyen velilerin çokluğu tesadüf müdür? Her bakan değişikliğinde ortaya atılan yeni düzenlemeler, sistemler öğretmenleri ne hale getirmiş olabilir hiç düşündük mü?
Bir yandan okuma, anlama, anladığını yorumlama kabiliyetini geliştirmiş öğrenci yetiştirmek istenen sistemde, yerel yöneticilerden başarının artırılmasını istemek şehirleri yarışa sokmak anlamına gelmiyor mu? Sürekli baskı altında kalan yerel yöneticilerin, deneme sınavlarıyla eskiyi tekrardan başka bir şey yapamadıklarını görmüyor muyuz? Değişen ne var? Bakanlık, yerel yöneticiler, veliler ve öğrencilerin tutarsız, saygısız, incitici bu tür tavır ve davranışlarına rağmen öğretmenler görevlerini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorlar. Her türlü vaatlere artık kulaklarını tıkamış durumdalar. Kimseye güvenmiyorlar artık. Emanetlerindeki masum yavruları en iyi şekilde yetiştirebilmek için uğraşıyorlar. İçten içe kan aylıyorlar. Üzülüyor, isyan ediyorlar.
Bunca sıkıntılar içinde 24 Kasım Öğretmenler Günü gelip çatıyor. Kendilerince günlerini kutluyor, paylaşım yapıyorlar. Ama şu ikiyüzlü kişiler var ya onların bu günü kutluyor olmalarından dolayı bu günlerden nefret ediyorum. Riyakârlığın zirve yaptığı bu tür günlerde insanların bu hallerine tahammül edemiyorum. Sırf bu yüzden Öğretmenler Gününü kutlamak içimden gelmiyor.
Görevini her türlü zorluklara rağmen yapmaya çalışan bütün öğretmenlerimizin günleri mübarek olsun. Hayırlara vesile olsun inşallah.
24.11.2019