Bir zamanlar, uzak bir gölün ortasında yemyeşil bir ada varmış.
Bu adada, yüzlerce karga hep birlikte yaşarmış.
Birlikte uçtuklarında gökyüzü kararır, düşmanları bile yaklaşamazmış.

Ama çevredeki kartalların gözü hep bu adadaymış.
Çünkü kargaların adasında, avlanması kolay yavrular, bereketli meyve ağaçları varmış.
Ne zaman kartallar saldırsa, kargalar birleşir, gürültüyle kanat çırpar, hep birlikte savunurmuş adalarını.
Birlikten doğan güçleriyle her defasında kartalları püskürtürlermiş.

Kartalların başındaki yaşlı kartal, bir gün diğerlerine dönmüş:
“Bu iş böyle olmayacak. Onlarla savaşarak baş edemeyiz.” demiş.
Tam o sırada, gagası kırık, tüyleri dökük ama zeki mi zeki bir kartal söze girmiş:
“Bırakın bana. Ben bu işi sessizce hallederim.”

Ertesi sabah, kırık gagalı kartal elinde zeytin dalıyla kargaların karşısına çıkmış.
“Saygıdeğer karga dostlar!” demiş yüksek bir sesle,
“Size zarar verdiğimiz için üzgünüz. Ama inanın, asıl derdimiz siz değildiniz.
Biz sadece o beyaz tüylü kargadan rahatsızız.
O sizin saflarınızda durdukça huzur bulamıyoruz.
Verin onu bize, sonra bir daha size dokunmayacağız.”

Kargalar şaşırmış.
Aralarında yaşlı, akıllı bir karga varmış; başını sallayıp demiş ki:
“Sakın ha! Bir kargayı verirseniz, birliğimizi de verirsiniz.”
Ama genç kargalar bu sözü dinlememiş.
“Bir tek karga için neden hepimiz tehlikeye girelim?” demişler.
Ve beyaz kargayı kartallara teslim etmişler.

Bir süre sessizlik olmuş.
Kartallar görünmemiş, gökyüzü huzur dolmuş.
Kargalar “Bak, işe yaradı!” diye sevinmiş.

Ama birkaç hafta sonra kartallar geri dönmüş.
Bu defa kırık gagalı kartal yeniden gelmiş adaya.
“Dostlar!” demiş, “Barışımız sürsün istiyoruz.
Fakat aranızda şu uzun kuyruklu karganın varlığı bizi tedirgin ediyor.
Verin onu, sonra sonsuza dek huzur içinde yaşayalım.”

Kargalar yine toplanmış.
Yalnızca yaşlı karga karşı çıkmış.
Ama diğerleri, “Bir kargadan ne olur ki?” diyerek onu da vermişler.

Bu böyle devam etmiş.
Kartallar her seferinde yeni bir bahane bulmuş:
“Kara kanatlıyı verin...
Yüksekten uçanı verin...”

Her verdiklerinde adadaki kargalar daha da azalmış, daha da korkak olmuş.
Artık ne bağıracak sesleri, ne de uçacak cesaretleri kalmış.

Sonunda kartallar büyük bir sürüyle adaya inmiş.
Savunmasız kalan kargaların çoğu dağılmış, bazıları yakalanmış.

Yaşlı karga, son kalan dostuna dönüp gözleri dolu dolu şöyle demiş:
“Biz bu adayı… beyaz kargayı verdiğimiz gün kaybettik.”